Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Decyzja o przesunięciu w czasie lektury tego reportażu była w pełni przemyślana. Czytałem go nieśpiesznie, powoli chłonąłem każde zdanie. Wiele razy poczułem smagnięcie batem, gdy okazywało się, że moje wyobrażenie o Indiach nie przystaje do realiów, o których Weronika Rokicka rozpisuje się z niezwykłą skrupulatnością oraz dbałością o przejrzystość wywodu. Kontrasty najludniejszego państwa świata nie stoją na przeszkodzie istnieniu klasy średniej. To punkt wyjścia do dyskusji o współczesnym wizerunku tego kraju. Weronika Rokicka jest konsekwentną reportażystką, która nie odbiega od obranego tematu, a każdy rozdział swojej książki poświęca konkretnemu aspektowi życia powszechnego w Indiach. Zakończenie jednego rozdziału otwiera następny, ponieważ przedstawione w tekście zagadnienia stanowią system naczyń połączonych. Przeobrażenia w jednej dziedzinie wynikają ze zmian na innej płaszczyźnie. Indie w tym reportażu nie są krzykliwie kolorowe, do czego przywykliśmy za sprawą środków masowego przekazu, aczkolwiek nadal pozostają krajem żywym, przechodzącym dynamiczne zmiany. Mogłoby się wydawać, że industrializacja, komercjalizacja lub wzmożone procesy legislacyjne znamionują przeobrażenia większości państw z ostatniego stulecia, aczkolwiek w przypadku Indii kwestia przemian na wielu polach nie jest wcale oczywista. Ich zaludnienie, różnorodność kulturowa oraz spuścizna historyczna wyróżniają ten kraj na mapie całego świata. Weronika Rokicka wyjaśnia, czym jest kastowość, rozwiewa wątpliwości, co do szans przeskoku na drabinie społecznej, wskazuje różnice między miastem, a wsią, po czym przechodzi do wewnętrznej migracji wewnątrz Indii. W tym wszystkim stara się przedstawić sytuację kobiet oraz nieheteronormatywnych osób. Snuje rozważania o językowej różnorodności kraju jako szczególnym wyzwaniu na drodze ku lepszemu, bo w tym kierunku zmierza państwo obrosłe najróżniejszymi mitami, z jakimi autorce udało się skutecznie rozprawić.