Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam mieszane odczucia. Poznajemy 6 historii, z których każda dzieje się w innych czasach. Mamy wiek XIX, lata 30. XX wieku, lata 70. XX wieku, czasy współczesne, świat przyszłości z zaawansowaną technologią i postapo. Po pierwsze wielki szacunek dla autora (i tłumaczki!) za niesamowite zdolności językowe. Historie przeszłe pisane są językiem archaicznym, zaś historie przyszłe to dobrze, spójnie zrobiona nowomowa. Dodatkowo każda historia to też trochę inna narracja i gatunek literacki. Mamy dziennik, listy, pamiętnik, kryminał, wywiad, opowieść. Do tego podoba mi się pomysł konstrukcji powieści, która jest symetryczna. Najpierw zaczynamy od najdawniejszych czasów, dochodząc do najpóźniejszych, a potem znów się cofamy, by skończyć na początku. Do tego każda historia łączy się z następną, by ostatecznie dojść do wspólnego wniosku. Trigger warning: książka jest bardzo smutna i zostawia silne poczucie beznadziei. Bo jest to o ludzkości i wszystkim co złe z nią związanym. O chciwości, żądzy władzy, które nie przemijają. Były i będą największą siłą. Tempora mutantur, a my nie. Najmniej jest tego w historii o współczesnych czasach. Czy to jest sugestia autora, że jesteśmy w najlepszych czasach i lepiej już nie będzie? A dlaczego mieszane uczucia? Mimo wielu pozytywów, o których pisałam wyżej, książkę czyta się ciężko i wolno. Z niektórymi historiami się męczyłam, by przez nie przebrnąć. Tylko po to, żeby zobaczyć, że wszystkie są o tym samym. Więc mimo tego, że jest to dobrze napisana książka ze smutnym przesłaniem, to jest ona mało czytalna. A to jednak spory minus.