Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo dobra książka dla nastolatków, szczególnie płci męskiej, aczkolwiek adresowana do każdego czytelnika. Zero smrodu dydaktycznego, literackiego „Domku na prerii”, fabuły pod tezę, bajkowych morałów i tym podobnych przywar literatury o młodzieży w trakcie i tuż po okresie dojrzewania. Wabikiem dla mnie – nie da się ukryć, że wówczas też nastolatka – był główny bohater, będący piłkarzem. I w głowie było mu to co i mi i kolegom – sport, sława, zabawa, „miłosne podboje”, czyli język pojęć i pragnień czytelny pod (prawie) każdą szerokością i długością geograficzną. Bohater, cytując Pana Zagłobę – żadnych pacta conventa z własną „czystością nie” podpisywał, co uwiarygadniało (w oczach wszystkich) i uatrakcyjniało (w oczach czytelników kilka lat młodszych od niego) fabułę. Do tego w owych czasach liga angielska była w naszym kraju nieosiągalnym marzeniem i wzorcem (razem z paroma innymi). No i nie jest to romans w stylu „a potem żyli długo i szczęśliwie”. Dostrzegalna zapewne po latach krytyka ówczesnego społeczeństwa brytyjskiego nie przesłaniała fabuły i innych zalet książki. I co najciekawsze – w ogóle nie odczuwało się czytając, że powieść była napisana prawie dwadzieścia lat wcześniej.