Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wróżeniem z okładek na chleb bym nie zarobiła. W tym momencie brak jakiejkolwiek wiedzy na temat kupowanej książki, odbija się lekką czkawką, ale co mnie nie zabije… Przesadzam trochę z tą wizją śmierci podczas lektury Baszty. Spokojnie, powyższa pozycja na pewno nie zabija, może co najwyżej przyprawić o lekką irytację i ślady na twarzy. 🤦‍♀️ Znów wystarczyła jedna strona, bym zorientowała się, jak wielki – tym razem – błąd popełniłam. Choć duża czcionka przypadła mi do gustu, to z prostym językiem, oszczędnym opisami, krótkimi zdaniami i brakiem przemyśleń bohaterów już tak kolorowo nie było, ale to jest młodzieżówka, więc nie ma się tak naprawdę czego czepiać. Czyta się szybko i lekko, o ile uzbroimy się w dużą ilość cierpliwości i tolerancji, a na decyzje podejmowane przez bohaterów będziemy patrzeć przez palce, bo inaczej: irytacja, przewracanie oczami, ślady na twarzy… 🤦‍♀️ "Klasyczne fantasy pełne magii, walki i tajemnic" Za małe literki na tej okładce, jakby były większe, to może bym je zauważyła podczas zakupu książki. Klasyczne fantasy – zdecydowanie. Ludzie, elfy, krasnoludy, smoki, w gratisie wampiry, jaszczuroludzie i to, co Autor dorzucił od siebie, czyli SMOCZARY (akurat to naprawdę ciekawe). Pełne magii – magii tak, ale że od razu pełne to nie do końca, tak z pół szklanki bym powiedziała. Czarodzieje są? Są. Mają zaklęcia? Mają i nawet ich używają, ale są odtwórcze, a sam system magiczny ledwie zarysowany. Walki – miecze, łuki, ala halabardy, czasem pięści, magia, dwie bitwy i to tyle – bohaterowie zdecydowanie częściej podróżują, gadają i robią bardzo głupie rzeczy, niż walczą, więc znów nie do końca się zgadzam z tą pełnią. Tajemnice – wszystko, co tajemnicze, tajemniczym jest przez chwilę, bo Autor ma tendencje do bardzo szybkiego wyjaśniania tajemnic, tym razem to nawet jedna trzecia szklanki. Klasyczna kraina fantasy, która prezentuje się elegancko na całkiem przyjemnej dla oka mapce. Podział polityczny prosty, jak budowa cepa: jedno ludzkie królestwo, pod które podlega reszta, wraz z krainą czarodziejów – albo na odwrót, zależy czy patrzeć na to, co twierdzy narrator, czy na to, jak zachowują się poszczególni bohaterowie książki, bo można mieć lekki dysonans; elfy u siebie, smoczary u siebie, wrogowie u siebie, główny złol u siebie. Ludzie żyją w pokoju i błogiej nieświadomości. Ludzie żyją w pokoju… Jednym z bohaterów jest największy wojownik czasu pokoju, który liczy, że wkrótce zostanie generałem czasu pokoju i będzie dowodził armią, choć nigdy w żadnej bitwie udziału nie brał, ale jego ojciec owszem, więc… król daje mu ważne zadanie i oddział... Drugim zaś jest barbarzyńca, który niby głupim barbarzyńcą jest, ale pomimo tego na tle największego wojownika królestwa wypada nad wyraz korzystnie. Reszta bohaterów to w większości przemiał, mają określone zadanie i je wykonują, od początku do końca pozostają bardzo płaskimi, żeby ci główni w porównaniu wypadali na ciut głębszych. Pozwólcie, że poniższa scenka rodzajowa podsumuje bohaterów: Aaa! Znaleźliśmy wielkie, tajemnicze wrota z wyrytym na nich ostrzeżeniem! Co robimy? Ja to co? Otwieramy! 🤦‍♀️ Książka ma momenty – wędrówka przez Stepy, historia czarodziejek, czy Smoczary – ale żeby do nich dotrzeć, trzeba przebić się przez pół książki. Czy warto? Nie wiem? Może? Przeczytanie Baszty zajęło mi kilka godzin z przerwami, więc nie jest to olbrzymia strata czasu. Czy mi się podobało? Zastanawiam się nad dwiema odpowiedziami: nie albo czasami i nie mogę się zdecydować. Czy sięgnę po kolejną część? Musiałabym się bardzo nudzić, wolę dojrzalsze pozycje. Czy polecam? Młodzież od około trzynastego roku życia – nie ma seksów, nie ma przekleństw, brutalność nie większa niż we Władcy Pierścieni, czy Eragonie, mają miecze i się nimi rąbią – powinna być całkiem zadowolona, ewentualnie ktoś, kto zaczyna przygodę z fantasy lub po prostu lubi lekkie i proste czytadła na dwa wieczory góra. Po więcej recenzji zapraszam na: https://m.facebook.com/people/Czytelnicza-Norka/100093693897871/