Joe Eszterhas

Wysłałem kiedyś jeden z moich scenariuszy reżyserowi BRIANOWI DE PALMIE, którego niektóre filmy szczerze podziwiałem. Zadzwonił do mnie nast...

Wysłałem kiedyś jeden z moich scenariuszy reżyserowi BRIANOWI DE PALMIE, którego niektóre filmy szczerze podziwiałem. Zadzwonił do mnie następnego dnia i powiedział: -Napisałeś doskonały scenariusz, po prostu wspaniały. Nic, tylko kręcić. -Więc go nakręcisz? - zapytałem uszczęśliwiony. -Nie - odrzekł. -Ale dlaczego? - zapytałem. -Jest kompletny - odpowiedział. - Nie mam już przy nim nic do roboty. -Możesz znaleźć obsadę, nakręcić zdjęcia, wyreżyserować film i go zmontować. -Ale nie mogę do niego już nic dopisać. -Przecież nie jesteś scenarzystą. -Ale jestem reżyserem. Film musi być moim dzieckiem i muszę czuć, że jest moje. Muszę uczynić je moim, a nie mogę tego zrobić, kiedy jest już doskonałe/ -Może nie powinienem pisać doskonałego scenariusza? - stwierdziłem. -Prawdopodobnie nie - odparł. -A może byś przejrzał go jeszcze raz i uczynił go trochę mniej doskonałym, a potem wyreżyserował? -Za późno. Zawsze bym już pamiętał, jaki był wcześniej, nigdy nie mógłbym zapomnieć, jaki był dobry. -Może powinienem ci go wysłać, jeszcze kiedy miał postać roboczego tekstu. -Tak, zanim stał się taki dobry. -Zanim stał się zbyt dobry, żebyś go wyreżyserował. -Tak, następnym razem przyślij mi scenariusz, gdy będzie jeszcze na etapie wersji roboczej.

Miałem taki pogląd, dla którego gotów byłem przegryzać gardła: że to JA byłem autorem scenariusza, że moje koncepcje, znajdujące się już w s...

Miałem taki pogląd, dla którego gotów byłem przegryzać gardła: że to JA byłem autorem scenariusza, że moje koncepcje, znajdujące się już w scenariuszu były lepsze niż ICH, i że moje słowa na tych kartkach mają zostać, kurwa, nietknięte.