Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwszy tom „The Old Guard” nie aspirował do miana sztuki wyższej. To był komiks świadomy tego, czym jest i jakiego typu rozrywkę oferuje. Chodziło w nim w znacznej mierze o akcję. I choć Greg Rucka starał się nadać mu nieco głębi, to i tak zapamiętałem go głównie ze względu na udoskonaloną formułę „zabili go i uciekł” (w przypadku tego tytułu traktowaną – z fabularnych względów – bardzo dosłownie). Wieść o powstaniu kontynuacji nie wywołała u mnie szybszego bicia serca. Mimo to liczyłem na kilka chwil dobrej zabawy. A zatem czy Rucka nadal ma „to coś”? Po uczestnictwie w niezwykle intensywnej akcji Booker, jeden z członków drużyny nieśmiertelnych najemników, postanawia opuścić zespół. Chce rozpocząć nowe życie, jednak zamiast tego trafia w ręce pewnej kobiety, która ma rachunki do wyrównania z Andy, liderką ekipy. Do głosu szybko dochodzą dawne krzywdy i urazy, okazuje się też, że nieśmiertelność może mieć poważne konsekwencje, zwłaszcza dla psychiki. Bohaterowie „Starej Gwardii” to, jak pamiętamy po lekturze „jedynki”, ludzie nieśmiertelni. Taki zabieg niesie ze sobą pewne ograniczenia – no bo jak tu utrzymać uwagę odbiorcy w momencie, kiedy protagoniści na dobrą sprawę nie mogą umrzeć? Muszę jednak przyznać, że Rucka znalazł na to sposób. Skupił się mianowicie na relacjach między postaciami. Te nakreślone są ze sporą wprawą (ale to żadne zaskoczenie – scenarzysta umie w takie rzeczy) i często zahaczają o sprawy z przeszłości bohaterów. To pozwala na wiarygodne przedstawienie napięć między nimi i nadaje wydarzeniom odpowiednią rangę. Odnoszę wrażenie, że „Siła spotęgowana” jest odrobinę mniej skupiona na akcji niż pierwszy tom, co okazało się bardzo słuszną decyzją. Trudno byłoby Ruckce napisać tak intensywną opowieść, jak poprzednia, dlatego też skoncentrował się na innych elementach, zwłaszcza na poszerzeniu obrazu świata przedstawionego i protagonistów. Nie znaczy to, że akcji tu nie ma – to cały czas komiks w dużej mierze sensacyjny, po prostu inne kwestie zyskały na znaczeniu. Mnie podobało się zwłaszcza zwrócenie uwagi na psychiczne konsekwencje nieśmiertelności i uwypuklenie tego, jak łatwo może przyjść zmiana w postrzeganiu dobra i zła, powodowana między innymi tym, że w swoim długim życiu widziało się już wszystko. Na polskie wydanie kontynuacji „Starej gwardii” musieliśmy chwilę poczekać. Przez dwa lata z małym hakiem można już zapomnieć o niektórych fabularnych szczegółach i trzeba odświeżyć sobie poprzednią część. W tym przypadku wydaje mi się jednak, że taki manewr nie jest wcale konieczny. Dlaczego? Chodzi mi przede wszystkim o charakter komiksu. Jego inteligentna akcyjność i umiejętne połączenie jej z poważniejszą tematyką sprawia po prostu, że bardzo łatwo ponownie wejść w fabularne tory i przypomnieć sobie (chociażby w zarysie) to, co działo się wcześniej. Rysunki Leandro Fernandeza są takie same, jak w tomie pierwszym. Choć daleko im do realizmu, to mają specyficzny urok. Podtrzymuję opinię, że przypominają to, co tworzy Eduardo Risso. Czuć w nich pewną umowność, a czasami nawet koślawość (ale nie w złym znaczeniu tego słowa),ale paradoksalnie im dłużej się z nimi obcuje, tym bardziej zaczynają się podobać. Szkoda tylko, że album jest praktycznie pozbawiony dodatków, miło byłoby zerknąć na proces powstawania niektórych z zamieszczonych w nim plansz. Druga odsłona „The Old Guard” to komiks udany. W mojej opinii jest na poziomie pierwszej części i pozwala na rozrywkę, która momentami przejawia ambicje bycia czymś więcej aniżeli tylko rozwałką. Najodpowiedniejszym określeniem tego, co zaserwował nam Greg Rucka będzie „guilty pleasure plus”. Mnie to wystarczy, bo całość podano w atrakcyjnej formie, tak pisarskiej, jak i graficznej. Czekam na „trójkę”. Recenzja do przeczytania również na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2023/05/the-old-guard-stara-gwardia-tom-2-sia.html oraz na łamach serwisu Szortal - https://www.facebook.com/Szortal/posts/pfbid02AHZ2RaVzHp7BKMEr2K6DjxWBt4TvZg3uQ2159KKy9aN2iWoAXp71RkKMrp5gtH5hl