Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Często tomy w serii „Naruto” składały się niemal jedynie z walk. Mimo to nie były wcale nużące i czytało się je z zainteresowaniem. Tom 12 serii „Boruto” z kolei jest w głównej mierze… ekspozycją. Amado, główny naukowiec „Łuski” przybywa do Osady Ukrytej w Liściach. Prosi o udzielenie mu Azylu. W tym samym czasie Jigen rozlicza się z Kojim Kashinem, który go zawiódł. Wbrew pozorom Amado nie jest jedynie bezbronnym naukowcem na łasce innych. Okazuje się doskonałym strategiem, który jest w stanie przechytrzyć bohaterów. Do samego końca czytelnik nie może być pewnym jego motywacji. Jest to o wiele ciekawsza postać niż się spodziewałam. Jak już wspominałem ten tom to przede wszystkim ekspozycja. Dużo jest tutaj wyjaśnień ze strony Amado. Z jednej strony podoba mi się, że czytelnik nareszcie dostaje odpowiedzi na wiele pytań. Z drugiej strony za bardzo to skondensowano, co jest trochę męczące. Niektórzy czytelnicy mogą też czuć się rozczarowani, że pewne elementy mistyczne okazują się mieć podłoże rodem z science-fiction, ale do mnie przemówiło takie wyjaśnienie. Szkoda tylko, że w przypadki Boruto dochodzi do recyklingu pewnego pomysłu, który już był zastosowany przy Naruto… Starcie Jigena z Kojim to tak naprawdę kolejne elementy ekspozycji. Ilustrują pewne informacje udzielana przez Amado. Dzięki temu walka jest bardziej czytelna. Na dodatek dochodzi tu do pewnego zwrotu akcji, który może mieć wpływ na Naruto. Pod względem graficznym duże wrażenie zrobił na mnie nowy wygląd Jigena. Nawiązuje to postaci Kaguyi, ale jednocześnie ma własny indywidualny styl. Doceniam, że starano się tu w miarę atrakcyjnie przedstawić ekspozycję. Jednakże pomimo bardzo ciekawiej postaci Amado i fajnej walki w tle, trochę można się męczyć przy lekturze.