Barbara Marczuk

Interesująca lektura głównie ze względu na swoje walory społeczno-obyczajowe i ukazanie mentalności ówczesnych ludzi. Historie są nierówne, ich jakość waha się w zależności od autora, daty spisania, literackiego stylu i opisywanych wydarzeń. Większość powiela ten sam schemat, o którym pisze już Barbara Marczuk we wstępie: cnota i szczęście – występek – kara. Chyba z największym zainteresowaniem przeczytałam ostatnie historyjki rozgrywające się w Polsce i spisane przez Michała Jurkowskiego. Ciekawa dla mnie była również opowieść o Dragontynie i Filotymie, głównie dlatego, że oparta była na wydarzeniach historycznych rozgrywających się ledwie 2 lata wcześniej. Podobało mi się ukrycie Francji pod płaszczykiem Persji, gdzie Paryż stał się Suzą. Denerwowało mnie jednak nachalne wychwalanie Marii de Medici, podczas gdy opis wydarzeń temu rażąco przeczył i jasno wskazywał, że była słabą kobietą bez własnego głosu, zupełnie omotaną przez swoją faworytę. Eleonorze Galigai-Concini przypisano zaś wszelkie złe cechy – częściowo pewnie słusznie, ale z drugiej strony pewnie też dlatego, żeby wybielić Marię de Medici. W tym przypadku mam również zarzut dotyczący strony korektorsko-redakcyjnej tekstu tego opowiadania – widać sporą niekonsekwencję – w niektórych miejscach są przypisy objaśniające, która postać historyczna kryje się pod danym imieniem, a w innych obok nieprawdziwych nazw są podane właściwe w nawiasach. Wolałabym wersję wyłącznie z przypisami, ale taka była wola Barbary Marczuk. Wszystko byłoby dobrze, gdyby konsekwentnie stosowano nawias w całym tekście. Niestety pojawia się on losowo, np. przy Persji raz jest, raz go nie ma. Również nazwisko Meleanta nie zostało wyjaśnione czy to w przypisie, czy to w nawiasie. Ponadto wykryłam w dwóch miejscach książki 2 uderzające błędy ortograficzne – niestety częste w przypadku tego słowa. 1. s. 201 - „każe” zamiast „karze” (gdy chodziło ewidentnie o kwestię ukarania winnego). 2. nie pamiętam strony - „karze” zamiast „każe” (gdy mowa była o nakazie…).