Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Przerażało mnie, że znajomi mogą zobaczyć mój upadek. Przyznaję, tak, upadłam. Byłam na samym dnie, blisko śmierci”. Obsesja na jakimkolwiek punkcie zaczyna się w głowie. I dokładnie tak samo jest z zaburzeniami odżywiania. Z anoreksją. Anoreksja to, wbrew obiegowym opiniom, nie jest chorobą ciała, tylko duszy. Dotyka ona najczęściej osoby bardzo skupione, sumienne i dokładne, starające się mieć wszystko pod kontrolą, lubiące porządek, cechujące się perfekcjonizmem. A jeśli do tego, żyją w otoczeniu, gdzie kultywuje się szczupłe ciało to choroba ma podatne podłoże. Patrzysz w lustro i widzisz „grubą świnię” mimo faktu, że Twoje ciało przypomina popularny rekwizyt z lekcji biologii. Nieustająco liczysz każdą zjedzoną kalorię i, mimo wycieńczenia organizmu, serwujesz mu mordercze cardio. W takim właśnie świecie żyje autorka książki, „dziewczyna z chmur”, stewardesa, która opowiada o swojej chorobie, zaprzeczeniu, odbiciu w lustrze walce o przeżycie. Z jednej strony jest to bardzo emocjonalna lektura, która ukazuje nam kulisy tej strasznej choroby, wszelkie potknięcia, niepowodzenia, ale i sposoby radzenia sobie z nią. Z drugiej zaś strony autorce chyba za bardzo zależało, żeby ta książka miała jakiś bardziej literacko- naukowy wydźwięk, bo dużo w niej cytatów i przypisów dotyczących anoreksji, zaczerpniętych wprost z internetu. Tam, gdzie była Kasia, jej przeżycia i emocje, tam była prawdziwa treść. Żałuję, że było jej tak mało, bo właśnie te fragmenty miały dla mnie osobiście największą wartość. Nie mniej jednak, uważam książkę za wartościową, a jej przeczytanie polecam każdej kobiecie. „Największe batalie życia toczą się codziennie w cichych zakamarkach duszy.” A Ty kogo widzisz w lustrze?