Magdalena Mrugalska-Banaszak

Myślę, że każdy, kto sięga po książki kryminalne, zauważy, że bez względu na to czy akcja dzieje się współcześnie, czy dawniej, autorzy najczęściej stawiają na makabrę i kontrowersję. Musi być krew, musi być zepsucie, a bohaterowie i to nawet ci pozytywni muszą mieć za uszami grzeszki, które z sukcesem psują ich reputację jako dobrych stróżów prawa i obrońców niewinnych. Czy można kryminał napisać inaczej? Okazuje się, że można i "Biała kalia" jest tego doskonałym przykładem. Jest w tej powieści, której akcja rozgrywa się na poznańskiej Wildzie w 1908 roku -coś, co przywodzi na myśl klasyczne kryminały, w których nie liczyło się to, aby ze szczegółami opisywać rozkład ciał i dokonane obrażenia, ale to aby stworzyć ciekawą intrygę, bohaterów wzbudzających określone emocje i interesujące tło obyczajowe. To ostatnie oraz obraz Wildy sprzed ponad stu lat to ogromna zaleta książki. Opisano tę dzielnicę miasta, a także niektóre lokalizacje w centrum Poznania z dbałością o detale i w oparciu o wiedzę na temat tego, jak miasto rzeczywiście w tamtym czasie funkcjonowało i wyglądało. Bo że autorka ma ogromną wiedzę na temat historii Poznania - ręczę głową! Można tej powieści zaufać i można się w niej zatopić. Szczególne uczucia mogą towarzyszyć tym, którzy w Poznaniu się urodzili lub którzy z nim związali swoje życie. Przechadzając się jego ulicami dzisiaj i mając w pamięci to, czego dowiadujemy się z powieści, na pewno można na nie spojrzeć z jeszcze większym sentymentem i ciekawością. Obyczaje ludzi, napięcia między nimi wynikające z różnych klas społecznych i narodowości, krzywe spojrzenia, jakimi obdarzali się wzajemnie Niemcy i Polacy, życie kamienic, ich lokatorów oraz restauracji i innych chętnie odwiedzanych przez mieszkańców miejsc - wszystko to zostało bardzo zgrabnie wplecione w fabułę. A sami bohaterowie? Karl Prätorius, telegrafista, który rozpoczyna prywatne śledztwo nad morderstwem swojej małej sąsiadki, wildecki Sherlock Holmes, którym bardzo chciałby zostać, a przy tym momentami uroczy i nieśmiały samotnik od razu wzbudza naszą sympatię. Podobnie jak wiele innych postaci, o których nie wspomnę, żeby nie psuć zabawy innym czytelnikom i nie sugerować, kto tu jest dobry, a kto nie! Pojawiają się też bohaterowie antypatyczni, jak chociażby mało ogarnięci i profesjonalni niemieccy funkcjonariusze policji. To także kolejna ciekawostka - dowiadujemy się jak prowadzono śledztwa i jakimi metodami się wówczas posługiwano. Wiele z oczywistych dziś dla nas sposobów ułatwiających dochodzenie i wykrycie sprawcy, w tamtym okresie nie istniało lub było w powijakach. Podsumowując: nie pozostaje mi nic innego jak szczerze polecić! Nie tylko poznaniakom!