Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Według informacji zamieszczonej na okładce książki, Oliwia In mieszka w Korei Południowej od 2009 roku. W 2016 wzięła ślub na wyspie Jeju, w której jest zakochana i na którą powraca tak często, jak tylko może. Czytając „Koreańską syrenę”, nie ma się żadnych wątpliwości, że – istotnie – autorka kocha tę wyspę i pragnie zaszczepić miłość do niej w czytelnikach swojej powieści. Muszę przyznać, że na mnie powieść ta zrobiła bardzo duże i pozytywne wrażenie. Nie byłam w Korei Południowej, ale jeśli kiedykolwiek uda mi się spełnić to marzenie, wyspa Jeju jest na mojej liście miejsc, które muszę odwiedzić. Oliwia In przedstawiła w swej książce historię miłości Hemi, która będąc haenyeo, wykonuje bodaj jeden z najtrudniejszych, a jednocześnie „wymierających” zawodów, i Minho mieszkającego na co dzień w Seulu i pracującego dotychczas w jednej z południowokoreańskich korporacji. Bohaterowie powieści, niczym w prawdziwym romansie, spotykają się, zakochują, a poznając nawzajem, zwiedzają przepiękne okolice wyspy Jeju. Po lekturze powieści nie mogę oprzeć się wrażeniu, że Hemi i Minho są tak naprawdę jedynie towarzyszami głównej bohaterki, którą jest właśnie wyspa Jeju. Czytając o tych południowokoreańskich Hawajach, jak zwykło się mawiać o Jeju, sama miałam ogromną chęć doznania wszystkich atrakcji znajdujących się na tej wyspie. Wieczorny spacer po nadmorskich skałkach powulkanicznych, wspinaczka na górę Halla, zwiedzanie krateru Seongsam, jaskini Manjanggul, lasu Bijarim, lasu Gosalli, możliwość dotknięcia kamiennego hareubanga, odpoczynku na plaży Woljeongri czy też Sehwa i wreszcie skosztowania słodkiego hallabonga. Chciałabym móc doświadczyć tego wszystkiego w rzeczywistości, jednak póki co odbyłam tę podróż w literackich wyobrażeniach dzięki lekturze „Koreańskiej syreny”. Czuć bardzo wyraźnie, że autorka zna tę wyspę, darzy ją miłością i chce, by to uczucie poznali także jej czytelnicy. Fabuła powieści nie jest zbyt skomplikowana, można nawet uznać, że jest przewidywalna, ale nie odbiera to jej walorów, jeśli ktoś poszukuje lektury mającej moc napełnienia duszy odbiorcy całą gamą pozytywnych emocji. Książkę tę czyta się bardzo lekko, przyjemnie, z prawdziwym uśmiechem na twarzy. Może dlatego, że powieść Oliwii In jest tak naprawdę nie tylko o miłości, ale przede wszystkim o byciu sobą, spełnianiu swoich marzeń, podążaniu za swym wewnętrznym głosem i wyjątkowej sztuce osiągania szczęścia. Hemi w bezpośredni sposób wręcz stwierdza, że o jej osobistym poczuciu szczęścia decyduje wiara, która nadaje sens jej życia, nieustanne dążenie do zmiany siebie na lepsze, wolne od egoistycznych pobudek, oraz wdzięczność za wszystko, co posiada. Świat Hemi i wyspy Jeju to świat spokoju i bliskości natury, tak bardzo odległy od dotychczasowego świata Minho, który żył i pracował w głośnym, chaotycznym i konsumpcyjnym Seulu. Ponadto, cechowało go nieustanne ocenianie innych, lenistwo, egoizm i uzależnienie od mediów społecznościowych. Tego typu serwisy, a zwłaszcza jeden, pełnią zresztą w tej powieści bardzo dużą rolę, autorka zwraca jednak uwagę na umiejętne ich wykorzystywanie i możliwe tego konsekwencje. Jak bardzo różni się ten świat od świata książek, w których bez końca zatraca się Hemi, może ocenić jedynie czytelnik tej powieści. W każdym razie wspólne czytanie, picie herbaty z chryzantemy i trzymanie się za ręce wydaje się tak bardzo romantyczne w świecie, w którym niemal wszyscy zachłysnęli się już posiadaniem wszystkiego od razu, w tym momencie. Podoba mi się to, że autorka, pisząc o Hemi jako haenyeo, stara się popularyzować wśród swoich czytelników ten trudny i jakby nie było kobiecy zawód. Hemi jest zresztą tradycjonalistką, oprócz kontynuowania rodzinnej tradycji bycia kobietą morza, szyje własnoręcznie hanboki, starając się ratować mijający świat od zapomnienia. Zwraca uwagę na ogromne zanieczyszczenie dna oceanu i konieczność uświadamiania innych ludzi odnośnie ograniczania współczesnego konsumpcjonizmu i idących za nim negatywnych dla środowiska konsekwencji. Minho natomiast odnajduje Jeju jako doskonałe miejsce do uleczenia nie tylko swego ciała, ale i duszy. Postanawia założyć tu ośrodek terapeutyczny z konsultacjami psychiatrycznymi na łonie natury. „Koreańska syrena” może się wydawać tylko zwykłą historią mającą zapewnić przyjemny czas lektury, ale w głębszej warstwie tekstowej może stanowić prawdziwe remedium na zranioną duszę. Wszystko zależy jednak od czytelnika i jego sposobu odczytania tej powieści. Książkę oceniam bardzo dobrze, biorąc pod uwagę fakt, że jest ona wyrazem fascynacji autorki wyspą Jeju i kobietami morza, aniżeli tekstem ukierunkowanym na szybki i komercyjny sukces. Bezcenne, przynajmniej dla mnie, wydają się zamieszczone przez autorkę przypisy, które nie tylko wyjaśniają nieznane słowa, ale także zawierają poszczególne zapisy w hangulu, ich romanizację oraz sposób wymowy. By jednak nie było tak słodko, na koniec naprawdę mała przysłowiowa łyżka dziegciu. Podczas lektury niejednokrotnie cierpiały moje oczy, widząc obecne w tekście błędy interpunkcyjne i ortograficzne. Być może to niedopatrzenie redaktora, ale faktem jest, że wpływa na całościowy odbiór książki. Abstrahując jednak od tego, a koncentrując się na warstwie fabularnej, polecam. https://www.facebook.com/literackakorea/posts/pfbid032r9zLt6DtzchXtR3TQyd76oUUiQyP95P7A2pt5Ld4LsrfHrVZ6nnokZSxXcjBWtPl