Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Byłoby mi wstyd coś takiego wydać. Nigdy nie zrozumiem fenomenu "pisarek", które w wieku lat 14 tworzą coś na wattpadzie, a po iluś latach, tylko z racji ilości odsłon, zostają wydane. Owszem, zdarzają się fenomenalne powieści, ale to jedynie maleńki procent. Ta książka się do nich a pewno nie zalicza. Ukłony dla redaktora, bo musiał się naprawę napracować, żeby to miało ręce i nogi, ale to po prostu woła o pomstę do nieba. Miałam rzucić tę "powieść" po 50 stronach, ale stwierdziłam, że muszę ją przeczytać, żeby godnie obsmarować. Drogie wydawnictwa, zacznijcie czytać to co wydajecie, a nie tylko patrzeć na popularność danego "dzieła". Jeden z miliona przykładów: "Zrobiłam śniadanie i zjedliśmy kolację." (to mi najbardziej zapadło w pamięć, resztę skrzętnie wyrzucałam z głowy, bo robiła mi sieczkę z mózgu). Główna bohaterka infantylna, dziewczyna z problemami, która nie ma problemów. Koleżanka alkoholiczka, koledzy... w sumie sama nie wiem. Wszędobylskie imprezy, jakby jakiekolwiek wydarzenie nie mogło mieć miejsca w innej lokacji. Problemy z d... z niczego. Nie, nie i jeszcze raz nie.