Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo lubię klimaty postapo, ale wizja Manasypowa jest zbyt okrutna, bym mogła się w niej zakochać. Przeszłość nie tylko nie istnieje, ale rozsypała się, przerdzewiała, zamieniła w stosy gruzu. Rzeczywistość jest brudna, brutalna, pełna chorób, przemocy, zamordyzmu, a wokół szaleją wszelkiej maści potwory - od metrowej pijawki po pterodaktyla. Trochę nie moja bajka, ale fabuła była dość interesująca, więc można przymknąć oko na to, że coś mi się nie podoba. Jednak gorzej było z warsztatem. Tu mi coś kompletnie zgrzytało. Przede wszystkim wizje przeplatały się z rzeczywistością i czytelnik nie miał pojęcia co czyta i gdzie następuje zmiana. Powinno być zaznaczone oddzielną czcionką. Olbrzymie dygresje. Mimo że dodawały uroku i pozwalały zrozumieć świat i bohaterów to całkowicie wybijały z rytmu. No i tłumaczenie. Nie wiem co się stało, ale czułam jakby tłumacz (korektor? redaktor?) co jakiś czas urywał z dłuższego zdania po kilka wyrazów przez co zrozumienie tekstu stało się nie tylko utrudnione, ale wręcz niemożliwe. Plusy za bohaterów i że był kot :D