Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moją przygodę z komiksem dopiero zaczynam. Jako początkujący „oglądacz”, który wychował się na stosunkowo prosto skonstruowanych opowiastkach a la „Asteriks” czy „Kajko i Kokosz”, mam spory problem z percepcją „Nibiru”. Przy tym początek samej historii jest jeszcze do zaakceptowania. Wykorzystanie dorobku kultur mezoamerykańskich (zwłaszcza ich bardzo specyficznego podejścia do krwawych ofiar wszelakiej maści) uważam za udane. Ale im dalej w las, tym ciemniej. Zwłaszcza w drugiej części tej opowieści po prostu się zgubiłem. Historia zapętla się, retrospekcje ujawniają jakąś dziwną przeszłość, w której grupa naukowców opracowywuje plan ocalenia ludzkości przed astronomiczną katastrofą globalnego zasięgu. Niby robi się ciekawiej, ale ja po prostu nie nadążałem za rozwojem akcji. No, a sam koniec to absurd jakiś! Może parę słów o samych grafikach. Cóż, fanem Mathieu Moreau raczej nie zostanę. Nie pojmuję tych wszystkich rozentuzjazmowanych recenzji jego stylu. Na mnie rysunki tego autora działają czasami jak niedokończome szkice o nieco zaburzonych proporcjach. Ale ja się na komiksach nie znam.