Shulamit Lapid

Nietypowy izraelski kryminał. Po pierwsze napisany przez kobietę i z żeńską bohaterką. Do tego jeszcze daleką od ideału seks bomby. Po drugie pełen obserwacji obyczajowych i socjologicznych, postrzeganych tez głównie przez przedstawicielki płci pięknej. No i wreszcie jest i wątek romansowy, ale całkiem nietypowy. Bohaterka, Lizzie Badihi jest reporterką lokalnej dziennika z Tel Awiwu w prowincjonalnej Beer Szewie, na południu kraju. Wywodzi się przy tym z Żydów egipskich, a nie z aszkenazyjskiej elity państwa Izrael, pochodzącej z Europy Wschodniej i Niemiec. No i książka powstała w latach dziewięćdziesiątych. Komórki nie były jeszcze wszechwładne i służyły tylko do rozmów, działały pagery, ludzie czytali gazety. Chciałoby się powiedzieć – były takie czasy. A państwo Izrael na szczeblu lokalnym funkcjonuje tak sobie. Dużo pokątnych interesów, szantażu, nielegalnego inwestowania cudzych pieniędzy, klientyzmu, korupcji na poziomie elit. Życie osobiste tychże wygląda jeszcze gorzej. Małżeństwa dla interesu, zdrady, kupowanie kochanek i kochanków (trzeba im przyznać, że z powieści wynika, że panuje tam równość w tym zakresie). Ale i pozytywni bohaterowie dalecy są od stereotypu szczęśliwych rodzin z przedmieść. Siostry bohaterki wymieniły się na przykład mężami. W akcji autorka pokazała dziennikarzy, policjantów, sędziów, drobnych sprzedawców i usługodawców, mieszkańców kibucu – pełen przegląd społeczeństwa. A sama intryga – nie jest specjalnie zaskakująca. Brakuje zwrotów akcji oraz zaskakujących rozstrzygnięć. Ale czyta się przyjemnie, być może dzięki lekkiemu stylowi i delikatnemu humorowi autorki.