Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiedźmin skończony, to i lektura nowego numeru NF sprawniej poszła. Choć akurat lektura zawsze była środkiem na przenoszenie się w inne światy, to ostatnio jakoś zyskała na znaczeniu jako środek antyrealnościowy. Ale do meritum – motywem przewodnim tematu jest „koniec świata”, wywołany zmianami klimatycznymi. Na marginesie zauważę, że Ziemia przeżyła w swej historii etapy, na których było i znacznie cieplej niż teraz, ale i znacznie zimniej. Toteż nasza planeta i życie sobie poradzą. Jedyne, co może się skończyć, to obowiązujący model zachodniego konsumpcyjnego świata. Ale tyle offtopu, czas na opowiadania polskie. „Rezerwat” Błażeja Jaworowskiego – tekst, z którym nie zgadzam się w wielu miejscach. Zmiany klimatyczne jako koniec świata? Eutanazja jako panaceum na troski? Itd. itp. Nie podobało mi się. „Powój” Bartka Świderskiego – trochę z mitu o Galatei, trochę z Frankensteina. Recykling, i to niespecjalnie interesujący. „Wiatr ma kolor krwi” Przemysława Hytrosia – coś a’la „Twister” czy opowiadanie o surfowaniu ze stareńkich „Spekulacji”. Miło się czyta, ale wielkiej głębi w tym tekście nie ma. A zza granicy? „Nie jesteśmy Feniksami” Johna Wiswella – bardzo fajne, bo krótkie i z pomysłem. Takie teksty lubię najbardziej. Znaczy – proszę o więcej! „Na łasce wiatru” Scotta Dorscha – Romeo i Julia, czyli kolejny recykling. Gdyby nie scenografia (dość nieprawdopodobna moim zdaniem zresztą),byłby to tekst do zapomnienia. „Rodzisz się eksplodując” Richa Larsona – ech, znowu stara opowieść opowiadana na nowo? Nuda, panie, nuda! Choć właściwie nie, bo czytało się fajnie. Natomiast to kolejny tekst o odrzuconych, którzy odnajdują się w innym świecie. Nic nowego! Wynika z moich dywagacji, że tematem wiodącym numeru nie były zmiany klimatyczne, a mało oryginalne przeżuwanie starych pomysłów? Bywa i tak. W publicystyce – fajny tekst Aleksandry Klęczar (Ninedin),o ekologii w SF. Zauważę tylko, że zmiany klimatyczne pojawiały się w różnych konfiguracjach w różnych tekstach (niekoniecznie zahaczając o nasze współczesne problemy),by wspomnieć choćby cykl o Helikonii Aldissa. Komiksy to nie moja bajka, a Bacigalupi (o wstydzie!) czeka w kolejce na półce. Dziękuję za McCammona, bo i „Łabędzi śpiew”, i „Magiczne lata” uważam, mimo pewnych niedoskonałości, ze jedne z najlepszych książek, jakie przeczytałem w ostatnim dziesięcioleciu. „Zew nocnego ptaka” już zakupiłem.