Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Turcja jako ludzie jest mi krajem bliskim. W czasach gdy nie było jeszcze powszechnego dostępu do internetu, zawierane przyjaźnie podtrzymywało się listownie. Takich listów z Turcji mam całe pudełko. Turcja jako jeden z arabskich krajów, tak jak Egipt, Maroko i Tunezja jest rajem turystycznym dla Polaków. Tylko, że większość z nas uprawia typową turystykę. Jedziemy, siedzimy w hotelu all-in i wybieramy się tylko na zorganizowane wycieczki. Nie interesują nas te kraje kulturowo. Ich problemy nie są nam bliskie na pierwszy rzut oka. W końcu jedziemy odpoczywać od własnych problemów. Wiele nas przez to omija. Nie zauważamy, że dany kraj się zmienia, ze świeckiego zmienia się w religijny, a dużą grupą widocznych turystów stanowią goście z Emiratów. To wszystko za sprawą reform konserwatywnego Erdogana. Nasze zdjęcia z wakacji są płaskie i nie przedstawiają historii. Ot, ładne widoczki. Nie można nas za to winić, przecież przeciętny Polak ma dwa tygodnie urlopu na wyjazd i dwa tygodnie na remont. 😀 W swojej książce Agnieszka Rostkowska “Wojownicy o szklanych oczach. W poszukiwaniu Nowej Turcji” wyrusza w podróż po Turcji, aby zgłębić czym jest nowy ład, o którym tak krzyczą politycy. Roskowska bada co stoi za przebudową Stambułu i masowymi wysiedleniami wbrew prawu. Zagłębia się w rejon zamieszkały przez Kurdów i stara się odpowiedzieć na pytania dlaczego turecki rząd prześladuje ich z brutalnością, której nie powstydziłby się Izrael mordujący Palestyńczyków. Autorka sprawdza jak rząd więzi swoich przeciwników wbrew prawu tylko dlatego, że ośmielili się mieć inne zdanie. Wniosek z książki jest taki, że Turcja, podobnie jak Węgry czy Polska kontynuuje niechlubną tradycję ignorowania swoich obywateli oraz łamie prawa człowieka. W taki sposób, że sowiecka Rosja mogłaby być dumna. Ten reportaż jest prawie kompletnym spojrzeniem na nową Turcję. Jest to książka ważna, ukazująca jak świat dąży do nacjonalizmu i narzucenia tylko jednego “słusznego” światopoglądu. Brakuje tylko pełniejszego spojrzenia ze strony lojalistów. Rostkowska próbuje ukazać ich punkt widzenia, ale tak bez przekonania. Odpuszcza zamiast drążyć.