Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po antagonistycznej wobec PiS lekturze "Tygodnika Angora" sięgnąłem po jeden z zeszłorocznych numerów pisma konserwatywnego. Pierwszy numer wydano 26 listopada 2012 roku. Skład redakcyjny został stworzony w większości z byłych dziennikarzy "Uważam Rze" (wydawanego w latach 2011 – 2016) oraz "Rzeczypospolitej" (wydawanego od 1982 roku),którzy zostali z tych czasopism zwolnieni lub odeszli na znak protestu wobec nacisku politycznego i w geście solidarności względem kolegów-dziennikarzy. Nadano nazwę "W Sieci", którą w sierpniu 2017 roku zmieniono na "Sieci". Miało być alternatywą wobec liberalnych mediów takich jak "Gazeta Wyborcza" oraz "Newsweek" postrzeganych w 2012 roku jako prorządowych ówczesnej władzy Platformy Obywatelskiej. Redaktorem naczelnym został Jacek Karnowski, który wcześniej pełnił funkcję kierownika "Panoramy" w TVP2 oraz "Wiadomości" w TVP1; ma brata bliźniaka Michała Karnowskiego zatrudnionego również w tygodniku "Sieci". W życiu publicznym istnieje jeszcze jeden Jacek Karnowski, związany z Platformą Obywatelską, który ciągle jest prezydentem miasta Sopot od 1998 roku – piszę o tym, by czytelnik mojej opinii uniknął pomyłki osób. Niektórych zainteresuje informacja, że w składzie redakcyjnym znalazł się pisarz doktor Waldemar Łysiak, autor wielu książek, a w niedługim czasie do tego grona dołączył jego syn Tomasz Łysiak, którego kojarzyłem z porannej audycji o satyrycznym zabarwieniu i tytule "DeDektyw Inwektyw" w radiu WAWA. Z grupy publicystów "Sieci" kolejnym moim ulubieńcem stał się Witold Gadowski, którego cyklicznych audycji słuchałem i miałem okazję oglądać na jego kanale portalu YouTube. Czasopismo obrało kierunek światopoglądowy prawicowy, konserwatywny, dlatego sprzeciwiało się ruchowi LGBT i podpisaniu tzw. Karty LGBT+ przez prezydenta Warszawy Rafała Trzaskowskiego (artykuł na stronach 42 – 44). Popierało "dobrą zmianę" w tekstach Jana Pietrzaka (na 13 stronie),Bronisława Wildsteina (na 14 stronie),Marty Kaczyńskiej-Zielińskiej (na 17 stronie) czy Jana Marii Rokity (na 84 stronie). Obszernym tematem tygodnia było rozpracowanie polityczno-biznesowego "układu gdańskiego". Na miejsce zamordowanego (13 stycznia 2019 roku podczas Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy Jurka Owsiaka) prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza (z Platformy Obywatelskiej) weszła Aleksandra Dulkiewicz (również z Platformy Obywatelskiej),która zapowiadała kontynuację dotychczasowych działań, a według analiz do których dotarli dziennikarze Marek Pyza i Marcin Wikło szkodliwych dla miasta i mieszkańców. Przykładowo dla deweloperów "wartość działek przekazywanych przez miasto zazwyczaj była zaniżana, a wartość oddawanych przez deweloperów mieszkań – zawyżana. (...) Mieszkania komunalne, mimo że wykonane w najniższym możliwym standardzie, są wyceniane przez deweloperów jak luksusowe apartamenty". Alexandre Benalla, ochroniarz prezydenta Francji Emmanuela Macrona, znęcał się nad demonstrantami "dla rozrywki", a brał w tym udział również ochroniarz Vincent Crase. "Po utracie pracy w Pałacu Elizejskim w lecie 2018 roku i rozpoczęciu śledztwa były ochroniarz wciąż dysponował dyplomatycznym paszportem. Podróżował m. in. do Czadu, niedługo przed oficjalną wizytą Macrona w tym kraju. W stolicy Czadu, Ndżamenie, widziano go m. in. w towarzystwie brata tamtejszego prezydenta Idrissa Deby'ego, Oumara, który odpowiada za zakup uzbrojenia dla armii. Macron zarzekał się, że nie wysłał Benalli do Czadu i że chce zerwać z wcześniejszą "republiką pośredników" w Afryce. Dlatego nie cichną spekulacje, że Benalla to wciąż człowiek "od brudnej roboty" prezydenta". Przeciwko Alexandre Benalli oraz Vincentowi Crase toczy się kolejne śledztwo w sprawie pieniędzy otrzymanych od rosyjskiego oligarchy Iskandera Machmutowa, przyjaciela Władimira Putina. Francuzi i zapewne czytelnicy artykułu prasowego zastanawiają się "kim właściwie jest Benalla. Bo zapewne nie zwykłym ochroniarzem". Akcent rozrywkowy stanowiła rozmowa z Ewą Chodakowską, trenerką fitness, jurorką programu "Dance, Dance, Dance". Jurorskie trio tego show stanowili Ewa Chodakowska, Robert Kupisz i Ida Nowakowska. Ewa miała zwracać bardzo dużą uwagę na przygotowanie fizyczne uczestników. Według Ewy taniec to "jedna z najpiękniejszych form wyrazu. To ekspresja, świadomość ciała, sposób na pokazanie siebie". Artykuł pt. "Pod ochronnym parasolem sądu?" przedstawił "bezczynność szefostwa Komisji Nadzoru Finansowego za rządów PO-PSL" i bulwersującą sprawę SKOK Wołomin. Na stronach 46 – 49 została zapisana rozmowa z dyrektorem Zamku Królewskiego w Warszawie o historycznych zgrzytach stolic: Krakowa i Warszawy, kluczową postacią był król Zygmunt III Waza. Sporo miejsca zostało przeznaczone dla okresu dwudziestolecia międzywojennego, szczególnie wojskowości w latach 1918 – 1939 zdominowanej przez koncept Józefa Piłsudskiego. Poruszono problem molestowania seksualnego nieletnich przez duchownych i ukazano próby przerwania zmowy milczenia. Księdzu prałatowi Henrykowi Jankowskiemu, kapelanowi "Solidarności", przeznaczono osobny artykuł w którym również wspomniano o jego pseudonimach i donosicielstwie do Służby Bezpieczeństwa w okresie PRL. Artykuł pt. "Uwieść milenialsów" traktował o dwudziestodziewięcioletniej kongresmence Alexandrii Ocasio-Cortez z pokolenia zakotwiczonego w mediach społecznościowych. Otóż według strategów "ma pomóc Partii Demokratycznej w odebraniu władzy Donaldowi Trumpowi" – przekonamy się w niedalekiej przyszłości. Witold Gadowski z nostalgią wspominał o "Jadłodajni u Pani Stasi" z ulicy Mikołajskiej w Krakowie – artyści, dziennikarze, politycy kojarzyli to miejsce mające kilkadziesiątletnią tradycję, a bywali tu "komuszki", "lewuski" i "nasze". Krótki, ciekawy artykuł. A propos Holocaustu Jan Pospieszalski poirytowany napisał o tym w jak złym świetle byli pokazywani Polacy w ostatnich latach, bo przecież nasi rodacy ratowali Żydów. Nurtowała go ta niesprawiedliwość panująca w medialnym przekazie i polityce. Autorowi tego felietonu trudno nie przyznać racji. Zostały opisane świadczenie "Mama 4+", Pracownicze Plany Kapitałowe, spłata kredytu innowacyjnego przedsiębiorcy przez Bank Gospodarstwa Krajowego. Ucieszył mnie fakt umieszczenia około dziesięciu opinii książek i urzekł mnie następujący tytuł rubryki: "Czytanie jako sport ekstremalny".