Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poetycka powiesc o dorastaniu, dojrzewaniu, zmaganiach dojrzalosci, osadzona mocno w krajobrazie Sulwaszczyzny, z krotkimi wypadami w inne miejsca swiata. Poczatkowo przypominala mi Doline Issy Milosza, ale styl w czasie pisania ewoluowal i przeistaczal sie w cos innego, bardziej intensywnego, i juz nie dotyczyl dziecinstwa. Tlumaczka zasluguje na specjalne wyroznienie, to jest tlumaczenie dokonane "z miloscia", po prostu mistrzowskie. To co mnie zachwycilo w tej powiesci to wtopienie czlowieczenstwa w otaczajaca przyrode. To zrozumienie i intymna znajomosc natury nieobca jest osobom ktore wyrastaly na wsi lub w lesie. Jest tez w pewnym momencie powiesci religijnosc, ale ta religijnosc oparta na tradycjonalizmie ma tu charakter refleksyjny i filozoficzny. "Pochowalam wszystkich, ktorzy wiedzieli czym jest rozaniec" - mowi w pewnym momencie narrator. Mimo ze historia opowiedziana jest niechronologicznie, autorka prowadzi nas swiadomie przez ten las wspomnien i migawek z roznych momentow zycia. Prowadzi do wnioskow i spostrzezen ktore pojawiaja sie wtedy gdy jest ich czas. Wydaje sie ze powiesc jest w sumie monologiem, ze ma sens terapeutyczny, a my czytelnicy skorzystamy rowniez z tej terapii myslac o naszym dziecinstwie, o naszych rodzinnych tajemnicach i niedopowiedzeniach, o naszym lesie, jeziorze, a moze tylko o miejskim parku ktory byl naszym mikrokosmosem. Nie wiemy czy ta terapia zakonczy sie sukcesem, ale te obrazy, te osoby, moze juz niezyjace, te krajobrazy sa czescia nas i z nami na codzien rozmawiaja. Pytanie czym i kim my wlasciwie jestesmy znajduje odpowiedz w nieustannym pytaniu o to skad przybylismy.