Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"— Wracając do naszego niby włamywacza, nie zostawił żadnych śladów? — Żadnych. Wziął się znikąd. Miał najprawdopodobniej nowiutkie, typowe tenisówki. o tej porze roku. i tak samo rozpłynął się po wyjściu. Reising nie ukrywał zdegustowania. — Cóż za brak manier. Całkiem niezorientowany, że gubi się zapalniczkę z inicjałami, bilet do teatru, receptę albo chociaż broszkę." Wydana w dwa tysiące dziesiątym roku „Klątwa Marianny” jest pierwszą przeczytaną przeze mnie powieścią autorstwa Dominiki Bel. Nie powiem, żeby wciągnęła mnie od pierwszych słów, choć w trakcie akcja zdecydowanie się rozkręciła. Kiedy podczas czytania zastanawiałam się nad oceną, przeszłam od pięciu gwiazdek, przez solidne sześć, by przez chwilę rozważać nawet siódemkę. Jednak zważywszy na nieco zbyt słodkie zakończenie, ostatecznie odejmuję jeden punkt i „Klątwie Marianny” daję szóstkę. Patrząc na losy mieszkańców budynku przy ulicy Skrętnej 15 nietrudno pomyśleć, że to ten numer — w miejsce cieszącej się złą sławą trzynastki — zasługuje na miano pechowego. Zaginięcie, pożar i… morderstwa. Czego jak czego, ale trupów w historii napisanej przez Dominikę Bel nie brakuje. Co wspólnego z tymi nieszczęśliwymi wypadkami mają dziewiętnastowieczne pistolety pojedynkowe oraz pewna wróżka z Bieszczad? i czy można logicznie uzasadnić podróże w Czesie, obecność duchów i to, że życiem kolejnych panien z rodu Kilińskich najwyraźniej rządzi dawno wypowiedziana klątwa? Odpowiedź na te pytania lepiej poznać samodzielnie. W stylu nieco staromodnym, bo zatrzęsienie nazwisk, zawiłe relacje i dość przyjemny, niespieszny styl właśnie z utworami datowanymi znacznie wcześniej niż „Klątwa Marianny mi się kojarzy.