Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autentyczna relacja Wacława Sieroszewskiego z wyprawy na japońską wyspę Hokkaido, podjętą w 1903 roku wraz z Bronisławem Piłsudskim. Pozycja przeczytana po lekturze powieści „Akan” Pawła Goźlińskiego, gdzie stanowi przedmiot kilku rozdziałów. Przede wszystkim autorowi należy się wielki szacunek za sposób podjęcia tematyki jak i za sam pomysł. W końcu Sieroszewski podjął się podróży aby ustrzec się od kolejnego uwięzienia za działalność niepodległościową. Mając doświadczenie w opisie etnograficznym Jakutów poważył się na badania ludu mu całkowicie nieznanego. Dlatego, zapewne mając również na celu pomoc młodszemu koledze zesłańcowi, wystarał się o udział w wyprawie Bronisława Piłsudskiego, znającego zwyczaje i język Ajnów z pobliskiej wyspy Sachalin. Zaakceptował także osobę pomocnika i tłumacza Piłsudskiego, nota bene postać nie występującą w powieści. Niewątpliwie to, co dziś razi etnografów u Sieroszewskiego, zjednywało mu czytelników. Jego opisy są barwne i plastyczne, pełne życia, wolne od sztywnego języka rozpraw naukowych oraz tysięcy cytowań i przypisów. Autor przedstawia czytelnikom to co najważniejsze w wymierającej już wtedy kulturze Ajnów w sposób budzący dla niej szacunek. Na pewno dziś działania antropometryczne budzą zasadne wątpliwości, jednak nie można czynić z tego powodu zarzutu Sieroszewskiemu, który nie mógł wiedzieć kto i w jakim celu będzie się nimi później posługiwać. Podkreślenia wymaga gotowość posiłkowania się przez naszych badaczy ówczesnymi nowinkami technicznymi ( walki Edisona, kamera) oraz szczerość opisu, obejmująca m.in. takie kwestie jak nagość wśród Ajnów. Wreszcie nie traktuje Ajnów jako „dzikich” lub stojących na niższym poziomie rozwoju. Swoje wnioski wysnuwa z tego co zobaczył i usłyszał, a nie z prac naukowych innych autorów. A przede wszystkim wraz z Bronisławem Piłsudskim ocalili od zapomnienia kulturę rdzennej ludności zarówno Sachalinu jak i Hokkaido, przybliżając ją jednocześnie czytelnikom. Jedyna negatywna uwaga dotyczy wydawnictwa. Pobierając opłatę za elektroniczną książkę należy wnieść jakąś wartość dodaną – w tym przypadku aktualizację pisowni, czego oczywiście nie dokonano, oferując po prostu reprint. Nawet Wolne Lektury, korzystając ze starych wersji aktualizują przynajmniej ortografię, czego tu nie uczyniono. Zachęcam zatem do lektury, ale legalne j i darmowej, jak opisano w pierwszej opinii pod tą książką.