Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubię powroty do literackich światów, które są mi znane. Chyba przy takich książkach najbardziej zawsze odpoczywam. Tym razem powróciłam do świata słowiańskich wierzeń i kolejnych przygód szeptuchy Jarogniewy. *** "Mszczuj" to już 7. tom serii "Kwiat Paproci". Dla tych, którzy jej nie znają powiem tylko, że autorka pokusiła się o stworzenie rzeczywistości, w której Polska w 966 r. nie przyjęła chrztu, w związku z czym ludzie dalej wierzą w Światowida, Swarożyca, Welesa czy Mokosz. Cała seria przepełniona jest mnóstwem słowiańskich zwyczajów, które często są nam znane, gdyż częściowo zaadaptowała je religia chrześcijańska. *** Jeśli chodzi o samego "Mszczuja". Tytuł jej nieco mylący, ponieważ sam Mszczuj, który jest kapłanem w Bielinach, nie odgrywa tu głównej roli. Ta, przeznaczona jest dla naszej przebojowej szeptuchy Jagi. Och, to dopiero temperamentna kobieta. W dodatku posiada talent do pakowania się w kłopoty. Na szczęście jest ulubienicą boga ognia - Swarożyca, który ratuje ją z opresji. Nasza szeptucha musi tym razem zmierzyć się z postacią z poza jej kręgu wierzeń - a jest nią Dziad Mróz. Nie przynosi on jednak żadnych prezentów. Wręcz przeciwnie. Bliżej mu do upiora niż serdecznego staruszka. Oprócz problemów z Mrozem Jaga musi jeszcze uporządkować swoje skomplikowane relacje osobiste. Co okazuje się chyba dla niej trudniejsze niż potyczki z upiorami i szamanami. *** Chociaż dobrze się bawiłam podczas czytania "Mszczuja", to na pewno nie bedzie on moją ulubioną częścią tej serii. Jakoś historia z Dziadem Mrozem mnie nie przekonała. Natomiast dalej uwielbiam cięty język Jarogniewy i wielokrotnie dzięki niej uśmiechałam się pod nosem. Lubię też przenosić się do tego słowiańskiego świata. Czasem trochę mi szkoda, że został wyparty przez chrześcijaństwo. Dlatego cieszę się, że obecnie powstaje wiele powieści, które mogą nam ukazać chociaż jego małą namiastkę.