Polski pisarz, prozaik, nowelista i publicysta okresu pozytywizmu, współtwórca polskiego realizmu, kronikarz Warszawy, myśliciel i popularyzator wiedzy, działacz społeczny, propagator turystyki pieszej i rowerowej. Jeden z najwybitniejszych i najważniejszych pisarzy w historii literatury polskiej. Twórczość prozatorska Bolesława Prusa należy do największych osiągnięć literatury polskiej. Najbliższa jest pracom takich pisarzy jak Charles Dickens i Anton Czechow.
Tematem jego wczesnej twórczości było przedstawienie krzywdy społecznej skontrastowanej z jałowością życia zamkniętego w swoim świecie ziemiaństwa (Dusze w niewoli, Anielka).
W tym czasie Prus był świadkiem tragedii losów ludzkich i niesprawiedliwości społecznej, spowodowanych w znacznej części zderzeniem z wczesnokapitalistyczną gospodarką (Powracająca fala). Zachodzące zjawiska społeczno-gospodarcze Prus poddawał w swojej twórczości analizie i ocenie.
Jego pierwszą dużą powieścią była Placówka (1885–1886) – ukazująca się początkowo na łamach czasopisma „Wędrowiec”. Następnie powstała jego epicka panorama ówczesnej Warszawy z lat 1878–1879 – powieść Lalka (1887–1889 w „Kurierze Codziennym”, wydanie książkowe 1890). Prus napisał także powieść społeczno-obyczajową Emancypantki (1890–1893 w „Kurierze Codziennym”, wydanie książkowe 1894). W swojej jedynej powieści historycznej Faraon (1895–1896 w „Tygodniku Ilustrowanym”, wydanie książkowe 1897) przedstawił, na tle fragmentu historii starożytnego Egiptu, mechanizmy władzy, państwa i społeczeństwa. Następnie w roku 1909 wydał jeszcze jedną powieść Dzieci (1908 w „Tygodniku Ilustrowanym”, wydanie książkowe 1909),w której poddał krytyce rewolucję rosyjską 1905 roku. Śmierć pisarza przerwała prace nad ostatnią, niedokończoną powieścią Przemiany (1911–1912 w „Tygodniku Ilustrowanym”). Prus – przed opublikowaniem „Lalki” – rozpoczął także pisanie powieści „Sława”. Projekt ten jednak zarzucił.
W latach 1953–1970 ukazało się w 20 tomach wydanie Kronik.
Od 2014 roku rozpoczęto wydawanie Edycji Krytycznej Pism Wszystkich Bolesława Prusa.
Książka z wybranymi polskimi baśniami, przechodzącymi z pokolenia na pokolenie.
Twarda oprawa. Kredowy papier. Czcionka wyraźna. Piękne ilustracje całostronicowe. Tekst jest oddzielony od ilustracji, na jasnym tle, dzięki temu ilustracja nie wchodzi w paradę czytaniu bajek.
Baśnie stanowią naszą rodzimą kulturę. Uczą o walce dobra ze złem. Czasami są tragiczne i pełne dramaturgii. Zależy wszystko jak dziecko do nich podchodzi. W końcu to są tylko bajki, a prawdziwe straszne historie to się spotyka nie w książce , tylko na co dzień.
Możemy zapoznać się z takimi oto baśniami:
Kazimierz Władysław Wójcicki: Szklana góra, Waligóra i Wyrwidąb
Edmund Jezierski: Śpiący rycerze
Józef Ignacy Kraszewski: Kwiat paproci
Bolesław Prus: O uśpionej pannie i zaklętych skarbach na dnie potoku
Roman Zmorski: Sobotnia Góra
Lucjan Siemieński: Królowa Bałtyku
Piękne baśnie ponadczasowe, moje dzieci wcale się nie boją, gdyż rozumieją , że to tylko baśnie. Są zachwycone pięknymi ilustracjami.
Polecam!
Faraon zaskoczył mnie raczej pozytywnie. Czytałam opinie, równiez czytelników, i miałam inne wyobrażenie o tej powieści. Na samym początku zderzyłam się z dość szczegółowym opisem Egiptu co mnie troszeczkę zniechęciło i myślałam, że nie przebrnę do końca. Jednak już od pierwszych akcji w książce wciągnęłam się bardzo. To prawda treść jest bardzo rozbudowana, ale nie zgadzam się z opiniami, iż liczna postaci nie pozwala ich wszystkich spamiętać. Problem ten miałam raczej przy Lalce. Mnie zadziwila znajomość kultury egipskiej z jednoczesnym wpłata iem współczesnej wiedzy o Egipcie, ze spojrzeniem na niego z perspektywy przeszło 6 wieków. Postacie są zazwyczaj jednoznaczne, ale narracja potrafi się radykalnie zmieniać, o stanie kapłańskie np. raz przedstawiany jest jako samolubny, skąpy stan, a później jako nie do równanie mądry i inteligentny. Każe czytelników kibicować faraonowi a później jakby przyznawać rację kapłani. To wszystko wśród intrygi i złożoność zdarzeń. To wszystko czyni powieść bardzo interesująca. Minusem jest kwadratowosc niektórych zdarzeń, zbytnie ułatwienie akcji, oraz długie opisy cześci oddawanej bogom i zwyczajów im należnych.