Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zapowiadało się naprawdę nieźle, nastawiłam się na surową opowieść o życiu w głuszy, na historię, która odda należny szacunek zwierzętom. Założyłam, że człowiek w tej historii będzie nieistotny i że jego dążenia o podboju całego świata zostaną ukrócone. Niestety, do ostatniego obrazka człowiek jest w centrum, a jego potrzeby, ambicje i potrzeba dominacji zawsze wygrywają. W posłowiu próbuje się go tłumaczyć trudnymi przeżyciami i samotnością, ale biorąc pod uwagę to, w jaki sposób rozwiązuje problemy - zupełnie to nie dziwi. Mogłaby to być piękna opowieść o potędze natury. Zamiast tego dostajemy historię o tym, że doprowadzeni do ostateczności, na skraju życia - jesteśmy w stanie uznać, że nie zawsze mamy rację. Po drodze zaś jest mnóstwo egocentryzmu, maczyzmu i bezwzględnej chęci podporządkowania sobie wszystkich. Nie ma w tym niczego odkrywczego ani nie ma się czym chwalić, bo cała historia ludzkości opiera się właśnie na takich fundamentach. Wielka szkoda.