Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę „Dom z niebieskiego szkła” przeczytałam z zaciekawieniem. Jest to postapokaliptyczna wizja świata po wojnie, która zniszczyła ziemię i spowodowała, że ludzie zamieszkali pod szklanymi kopułami, a swoje życie podporządkowali znalezieniu lekarstwa na chorobę, która zmienia wygląd ludzi i długość ich życia. Opis trzech typów mutacji wywołanych chorobą wskazuje na dużą wyobraźnię Autorki i jej poczucie humoru. Ale łatwo możemy sobie wyobrazić panikę, jaka ogarnęła ludzi, kiedy pojawiły się pierwsze przypadki. Ludzie nie chcą tak bardzo różnić się od innych. Przecież czasem wystarczył inny kolor skóry czy kształt oczu, by odebrano człowiekowi prawo do wolności i decydowania o sobie. Tak stało się i tym razem. O wszystkim, co miało miejsce wcześniej, dowiadujemy się podczas wykładu starego profesora. Dzięki temu od razu wkraczamy w świat podporządkowany nauce. Ten przedstawiony świat jest bardzo sterylny. Wszystko pokryte jest SENREX-em, automaty sprzedają żywność i artykuły ogólnomedyczne. Większość ludzi pracuje w branżach powiązanych z medycyną lub z techniką. Ci drudzy są wprawdzie potrzebni, ale nie cieszą się szacunkiem pozostałych. Całe ich życie podporządkowane jest pracy. Ale „sterylność” dotyczy także ludzi. W ich zachowaniach niewiele zauważymy emocji a troska o drugiego człowieka, z pewnymi wyjątkami, jest powierzchowna. Mimo że Autorka opisuje ten świat w oszczędnych słowach, jest on zarazem przerażający, jak i ciekawy. Chciałoby się dowiedzieć o nim więcej. Bohaterem powieści jest David. Student, który marzy o tym, że pewnego dnia odkryje przyczynę choroby i lekarstwo na nią. Choroba, która dotyka także jego, sprawia, że musi oderwać się od swoich podręczników, podnieść głowę i rozejrzeć dookoła. Co z tego wyniknie, każdy może się przekonać, sięgając do książki. „Dom z niebieskiego szkła” czyta się dobrze, chociaż widoczne są pewne nieścisłości i niedociągnięcia, które niekiedy mogą dawać wrażenie chaotyczności. Jednak warto spojrzeć ponad nimi i zastanowić się nad światem ukrytym pod szklaną kopuła, nad zasadami, którymi rządzi się to społeczeństwo. Autorka daje nam na to czas, akcja rozwija się powoli i dopiero pod koniec nabiera tempa. A jest nad czym się zastanowić.