Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autor już we wstępie swojej książki przedstawia lęk jako coś nieodzownego, nierozłącznego, jako część naszej natury, pisze, że "od początku do końca trwania ludzkiego życia lęk odgrywa w nim wielką rolę. Chroni nas przed zagrożeniami, ostrzegając nas w niebezpiecznych sytuacjach. Sam może jednak stać się niebezpieczny, gdy jest wyolbrzymiony..." i ja się z tym wszystkim jak najbardziej zgadzam. Jak widzicie poradnik ten napisany jest przystępnym, łatwym, zrozumiałym dla nas wszystkich, językiem, możemy wiele z tej książki się dowiedzieć, nauczyć, zrozumieć, skąd się w nas biorą obawy i czy są to zwykłe, normalne ludzkie odruchy, czy już może choroba? Psychoterapeuta, bo tym jest autor, wyjaśnia nam, że lęk jest wszędzie, podaje nam przykłady z życia wzięte, opowiada nam bajkę o człowieku, który nie odczuwa lęku, który niczego się nie boi, co wcale nie jest powodem do dumy, bo wtedy nie można być szczęśliwym, udowadnia, że należy się właśnie kogoś takiego bać! Przedstawia nam chorobliwe, neurotyczne formy lęku, do których należy nerwica lękowa, fobie, lęk uogólniony, odpowiedniki lęku a hipochondria, wszystko jest w tej książce opisane, przedstawione, wyjaśnione. Poprzez lęk dowiadujemy się, że jesteśmy śmiertelni, że nie będziemy żyć wiecznie, że możemy ulec wypadkowi, chorobie, że coś może nam się stać... Jednocześnie lęk może być dobry, działać na nas budująco, pomaga nam się rozwijać, jeżeli nauczymy się nad nim panować, przezwyciężać go, nie będzie nas paraliżował, będziemy mogli otworzyć się na nowe możliwości, przestaniemy się ograniczać, "staniemy się otwarci na nowe myśli, poglądy i doświadczenia", idąc za słowami i wskazówkami autora. Rozpisałam się bardzo, ale jeszcze chciałabym dodać, że warto mówić głośno o swoim lęku, wtedy staje się on oswojony, nie taki już straszny. Polecam tę lekturę każdemu, kto nie potrafi zapanować nad swoimi nerwami, obawami, nawet trema jest przecież lękiem, więc zapewne lęk dotyczy każdego z nas, choć nie wszyscy potrafimy się do tego przyznać przed kimś innym, przed samym sobą także, bo to przecież najtrudniejsze.