Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jako że książka jest krótka, to stanowi tylko przystępne wprowadzenie do tematu. Dowiadujemy się o różnicy między strachem (coś pewnego, co się dzieje) a lękiem (coś niepewnego, ale mogącego się wydarzyć),więc w kontekście gier najprościej ujmując strach wystąpi w przypadku styczności z przeciwnikiem, natomiast lęk w sytuacji przewidywania, kiedy przeciwnik może się pojawić. Obu tym stanom mogą towarzyszyć identyczne objawy somatyczne (m.in. przypływ adrenaliny, pocenie się, drżenie ciała, przyspieszenie akcji serca). Chociaż sama gra bezpośrednio nie stanowi dla nas fizycznego zagrożenia, to jednak gracz utożsamia się w pewnym stopniu z kierowaną postacią, dlatego ważne jest odpowiednie zbudowanie klimatu oraz odpowiednie dawkowanie "czynników", które wpływają na poczucie zagrożenia, aby gracz się nie przyzwyczaił, jak i jednocześnie nie nudził. Według książki do czynników strachu można zaliczyć: - przygotowanie (zasugerowanie w jakiś sposób, że zaraz czas na konfrontację z przeciwnikiem),- zagrożenie (możliwość uszczerbku naszej postaci, utraty ekwipunku czy konieczność ponownego przechodzenia danego poziomu),- podświadomość (przeróżne elementy, które budują klimat, takie jak dziwne dźwięki czy zmienne oświetlenie),- oczekiwanie (na to, czego gracz się spodziewa, ale i jednocześnie nie spodziewa - zaskoczenie go),- niepewność (nie wiadomo, co zaraz może się wydarzyć),- wiarę (świat przedstawiony w grze wydaje się wiarygodny). Z kolei do a-czynników psujących poczucie strachu zaliczymy: - poznanie (znajomość gry, zachowania potworów),- przeciążenie (przyzwyczajenie gracza do czegoś),- wybicie (wszelkie elementy, które psują wiarygodność świata gry),- łatwość (zbyt niski pozom trudności). Autor jest twórcą gry Phantaruk, czyli średniawego, niezbyt popularnego horroru. Dzięki doświadczeniu w jego produkcji, twórca pokrótce opisuje elementy, które mogły zostać zrealizowane lepiej, by gra finalnie była lepsza. Dodatkowo umieścił artykuł z bloga o tym, co mu się nie podobało w Alien: Isolation. W książce jest również nawiązanie do innych horrorów w pomniejszym stopniu - głównie wyróżnienie jakiegoś dobrego lub złego elementu. Autor już na wstępie zaznaczył, że horrory to jeden z gatunków, który wymaga największej dbałości o detale - nawet pomniejszy błąd może wybić z nastroju, a raczej twórca nie chciał, żeby gracz się śmiał z jego dzieła. Brakowało mi jednak dokładnego opisu wad i zalet różnych produkcji, no ale to jest zbyt krótka książka, żeby oczekiwać po niej więcej, jednak początkującym twórcom horrorów lub ciekawskim osobom tego tematu polecam ją przeczytać, gdyż można się czegoś przydatnego w mniejszym czy większym stopniu dowiedzieć, zwłaszcza że chyba nie ma bardziej wyczerpującego kompendium na ten temat. Poza tym przytoczone w książce gry można później dopisać sobie do listy tytułów do ogrania. Z kolei osoby mające pojęcie o opisywanej tematyce raczej nie znajdą tutaj niczego szczególnego, więc mogą spokojnie odpuścić tę pozycję.