Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dla wszystkich wydawnictw, które wypuszczają na rynek powieści takie jak „Nikt o tym nie mówi” powinien istnieć specjalnie wydzielony krąg piekielny. W.A.B. smażyłoby się tam na głębokim tłuszczu za wszystkie drzewa, które poświęcono, żeby wydrukować tak straszliwego gniota. Pierwsza część – tragedia. Chaotyczny, pseudointelektualny bełkot. Jakich to czasów dożyliśmy, że pod płaszczykiem satyry społecznej i pastiszu sprzedaje się nam najzwyczajniejsze w świecie, grafomańskie brednie. No ale jak widać po ilości nominacji do różnych nagród, krytycy literaccy kupią wszystko – im bardziej książka absurdalna, tym chętniej okrzykuje się ją „głęboką”, „nowatorską”, a perspektywę jej autora/autorki „świeżym spojrzeniem”. To chyba nie do końca tak działa… „Nikt o tym nie mówi” odrobinę ratuje część druga. Jak dla mnie Lockwood miała naprawdę świetny pomysł ze zderzeniem lifestyle’owo-medialnej bańki głównej bohaterki z ekstremalnym doświadczeniem macierzyństwa jej siostry. Szkoda tylko, że zrobiła to w możliwie najgorszy sposób: rzeczy naprawdę poruszające giną w nawale pretensjonalnych bzdur. Po lekturze powieści zastanawia mnie jedna rzecz: kto jest bardziej odklejony - bohaterowie wykreowani przez Lockwood, czy redakcja New York Review of Books okrzykująca autorkę „arcypotomkinią społeczno-literackiego stylu Jane Austen”. Swoją drogą to właśnie Austen najbardziej mi żal. W grobie się biedna przewraca.