Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ksiazka bardzo dobra, przybliza nam postac tego pianisty. Podoba mi sie jeg rozgadany styl, chec podzielenia sie doswiadczeniem, myslami. Ohlsson zawsze otwarty jest na inne mozliwosci, inne odpowiedzi. Natomiast sa tez drobiazgi w ksiazce ktore mnie czasem denerwowaly. Autorka ksiazki swiadomie umniejsza innych kompozytorow w stosunku do Chopina, Liszta nazywa w pewnym momencie, gruba czcionka, "bezczelnym". To slownictwo i styl myslenia zupelnie obcy Ohlssonowi. W innym momencie w ksiazce rozmowa toczy sie o "wielkiej czworce", czterech krajach ktore mialy centralne znaczenie dla rozwoju muzyki klasycznej. Byly to Niemcy, Wlochy, Francja, i rzekomo Anglia. Nie wiem dlaczego Anglia. Uwazam ten kraj raczej za niespecjalnie muzykalny. Oczywiscie jest wiele innych momentow w ksiazce do ktorych mozna sie przyczepiac - np. dlaczego hiszpanska kultura rzekomo ma wplywy dalekowschodnie? Prawdopodobnie to pomylka, mialo byc "bliskowschodnie". Ale tematow ktore sa ciekawe jest wiele: osobowosci kompozytorow, rozwoj jezyka muzycznego Chopina, gra na historycznych instrumentach, kwestia nagran i calego biznesu z tym zwiazanego, wspomnienia o slawnych pedagogach, etc etc. Jest tego naprawde duzo. Wlasnie ta wieloplaszczyznowosc ksiazki jest jej najwieksza atrakcja.