Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O chińskiej wojnie domowej 1945-1949. Zebrane, niepowiązane ze sobą najczęściej (lub luźno powiązane) historie dramatów Chińczyków i Tajwańczyków. Niestety dość nieuporządkowane, nie przybliżające zbytnio historii samego konfliktu (choć należy oddać tłumaczowi, że ten element trochę naprawił opatrując książkę o rzeczowe przypisy). Pisana z pozycji Chinki, córki członków KMT, a więc pozycji innych niż KPCh czy pozycje tajwańskie. Trochę irytujące jest, że autorka zarzeka się, że zachowa neutralność, a w istocie jednak nie jest zbyt przychylna Tajwańczykom. A z pozycji polskich najbardziej kuriozalne wydaje się, że autorka porównuje ofiary wojny domowej w Chinach do biednych, "wypędzanych" z Polski i Czech Niemców, w ogóle nie zająkując się o polskich ofiarach wojny. Do Polski autorka wyraża jedynie pretensje za to, że zawłaszczyła sobie prawo do pamięci o momencie wybuchu II wojny światowej (sic!) - czyż Azjaci są gorsi od Europejczyków, pisze autorka, dlaczego żadna data związana z wojną w Azji nie wyznacza początku II wojny światowej.