Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytana powieść kojarzy mi się z książką Petera Carnavasa ,,O dzieciach, które kochają książki''. Tam też występowała bieda, ale i wielka miłość do książek i do siebie w rodzinie. Była opowiedziana bardzo ciepło i przepojona uczuciem. Tu spotykamy nędzę, biedę , głód, bezradność ,ucieczkę przed życiem. Książka przepojona nicością, zieje chłodem. Na pierwszym miejscu lansuje się bezdomność i niepewność jutra. Co dalej z nami? Godnymi podziwu są dzieci, puszczone samopas ,które wbrew wszystkiemu radzą sobie po swojemu jak mogą. Wyszukują drobne prace jak np. wyprowadzanie psów, żeby kupić coś do jedzenia. Często głodne dzielą kawałek chleba czy chrupki na drobne okruchy i grają w grę kto je zdobędzie i zje, rzucając do przysłowiowego kosza. Serce się kraje, ale taka jest smutna rzeczywistość. Nie wszyscy rodzą się bogatymi i zaradnymi. W książce Carnavasa rodzina uciekała z biedy w świat marzeń ,jakim były książki. Tu chłopiec Jackson w chwilach grozy ,niemocy i zagubienia wędruje w świat fantazji, wyobrażając sobie olbrzymiego żywego kota Preskota wielkości człowieka. Rozmawia z nim i daje upust wszelkim swoim uczuciom, obawom. Piękna ,choć bardzo trudna książka. Dzieci muszą znać prawdę z każdej strony ,a nie tylko lukrowane życie . Dlatego takie książki są potrzebne. Dopełniając całość lektury, żeby bardziej wizualnie zobrazować dzieciom takie sytuacje, pojechaliśmy z darami do jednej z noclegowni w naszym mieście. Serce musi drgnąć w drobnych istotach ,żeby na przyszłość stało się wrażliwsze na takie sytuacje. Bieda występuje nie tylko w książkach. Teraz dzieci już to wiedzą.