Spróbowałam w życiu wielu rzeczy, ale prawdziwe szczęście dawały mi zawsze tylko fotografia i pisanie. W zasadzie nie ma znaczenia kim byłam kiedyś. Byłam inną osobą - mniej zafrasowaną, mniej zdystansowaną. Może bardziej kochałam życie, ale nie miałam mądrości, aby nim odważnie pokierować. Dyplomy i doświadczenie nie znaczą nic, jeżeli nie ma w tym pożytku dla innych. Powiedziałam kiedyś mojej przyjaciółce, że jeżeli moje powieści pomogą chociaż jednej osobie, będzie to oznaczało, że miały powstać. Teraz jestem mądrzejsza, ale słabsza. Jestem zmęczona, ale spokojna. Teoretycznie przede mną druga połowa życia, a moja dusza nie może się temu nadziwić. Zawsze żyłam krócej. Może wykorzystam ten podarowany mi czas na to, żeby coś po sobie zostawić. Dla świata - zdjęcia i powieści. Tak, to dobry pomysł. A dla mnie spokojny dom w lesie. I chyba tyle.