Jan Grom

Dwa krótkie (co jest jedyną zaletą) opowiadania Jana Groma. „Bokser...” to opowieść o Tadeuszu, który właśnie przegrał walkę, której przegrać nie mógł. Humoru mu to nie poprawia, a nadto sąsiadka – od tygodnia katująca go głośną muzyką – pogłębia stan zdenerwowania. Ich znajomość zaczyna się o kłótni burzliwej, chwilę później Tadeusz ratuje kobietę przed rabunkiem, następnie uwalnia ją z rąk porywaczy i zakochuje się, co oczywiście kończy się oświadczynami – przyjętymi. „Hazardzista” rozgrywa się na balu organizowanym przez znaną – dość ekscentryczną – aktorkę. Dzielny dziennikarz – choć na balu pojawił się przypadkowo – staje się bohaterem udaremniając zaplanowane (przez dziecko chyba) przestępstwo. Opowiadania ratuje język, jakże kwiecisty w tamtych czasach, pełen subtelnego humory, choć nie wyszukanego. Poza tym ma się wrażenie, że oba napisał dwunastolatek – z wyobraźnią - ale dwunastolatek. Są tak boleśnie infantylne, zarówno sama fabuła jak i bohaterowie. Cukierkowe, naiwne, do zapomnienia.