Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdzie są przyjaciele moi? - można zapytać słowami piosenki Maleńczuka w imieniu Pawła Reszki. Dziennikarz w swoich wspomnieniach z Rosji i Ukrainy zamienia się bowiem w poetę żałoby, który ‎tka reporterskie treny po tabletce zapomnienia wydawanej bez recepty przez Kreml. Ta poetyka miesza się ze stałymi elementami gatunkowymi. Są więc rosyjskie ‎absurdy drążące dziurę w głowie, jest alkohol i obowiązkowe cytaty z Szałamowa, Sołżenicyna lub ‎Czechowa. Tutaj akurat padło na dwóch ostatnich. I są wstrząsające świadectwa z wojny, które ‎chyba tylko alkoholem i dobrą literaturą można okiełznać. ‎ W rozmowie z Autorem dostępnym na podcaście wydawnictwa pada pytanie, czy to, co widział za ‎naszą wschodnią granicą, jakoś go zmieniło? Zbliżenie kamery, długa chwila milczenia, grymas twarzy wyglądający jak sztuczny uśmiech. Myślę, że nie - odpowiada. I sam w to chyba nie wierzy... ‎ Całe miasta Ukrainy będą potrzebować psychiatry, pisze Reszka. Rosja, jak mniemam, potrzebować ‎będzie egzorcysty. I jeszcze te szaraszki - warto wygooglować - słowo klucz do zrozumienia rosyjskiego ‎społeczeństwa.‎