Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest rok 1992. Partia Pracy wygrywa wybory, a populista Jack Barker zostaje premierem. Główny punkt wyborczy Barkera: likwidacja monarchii. Rodzina Windsorów opuszcza Pałac Buckingham, zostaje pozbawiona wszystkich dóbr, klejnotów, luksusów, a nawet zwierząt (jeden pies na jedną rodzinę). Zostają wysiedleni na obskurne przedmieścia, na Zaułek Cierniowy, do starych, zimnych, zagrzybionych domów. Wychodzi nieporadność Windsorów: królowa rani się otwierając puszkę z karmą dla psa, Filip nie umie zagotować wody na herbatę ani włączyć ogrzewania, a królowa-matka nie wie, skąd wziąć papier toaletowy. Elżbieta nie potrafi sama się ubrać ani zrobić kanapki. Windsorowie muszą stać się normalnymi ludźmi. Pomysł na książkę jest genialny, gorzej z realizacją. Można by z tego zrobić świetną książkę psychologiczną, np. o dramatach związanych z utratą władzy. Townsend potraktowała temat jako żart, lekką satyrę, i zrealizowała koncepcję dość płasko. Niby czyta się to przyjemnie i lekko, ale pozostaje niedosyt. Mój minus ląduje też do tłumacza i redakcji. Książka została przełożona z angielskiego na żywca, bez myślenia, przez co pojawiają się sytuacje Polakom nieznane, jak choćby obracanie się po markach produktów i nazwach sieci sprzedaży, które mają w książce znaczenie, tworząc niezrozumiały kontekst. Skład i łamanie - niezrozumiałe dla mnie używanie kursywy w przypadkowych miejscach. Mnóstwo wyrazów zostało tak napisanych bez jakiegokolwiek uzasadnienia. Ani to cytaty, ani akcenty, ni psy, ni wydry. Plus za zakończenie, które mnie zaskoczyło.