Nicholas Morton

hm.. książka "Krzyżący w Ziemi Świętej"- mnie nie przekonała a i tytuł chyba jest lekko mylący. Po tej książce oczekiwałem uzupełnienie wiedzy nt. działań tego zakonu w Lewancie i w pewnym stopniu ta książka spełniał te oczekiwania. Jest jednak sporo "ale". Po pierwsze jest bardzo szeroki kontekst opisywanych wydarzeń i autor b. dużo czasu poświęca na relacjach miedzy Papierzem a Cesarzem Niemieckim - mam wrażenie że to jest gł. wątek tej książki. Po drugie autor tak dużo poświęca miejsca (chyba ze sto stron - nie liczyłem:-)) na rozważania rożnych dokumentów w relacjach między Papierzem a Cesarzem, że do bólu zanudza, chyba że jest się pasjonatem - można powiedzieć że rozdziela włos na czworo. Po trzecie mało jest informacji z tytułu książki, to w zasadzie tyczy się do punktu drugiego i pierwszego. O samych działaniach w Krzyżaków w Ziemi Świętej jest niewiele i zdawkowo, nawet w pierwszej części chronologicznej. Np. praktycznie nic nie ma o przyczynach i kontekście klęski pod La Forbie z 1244 roku, mimo że z kilkuset Krzyżaków bitwę przeżyło trzech. W tym wypadku Autor nie stosuje tak szerokiej perspektywy do opisania zdarzeń w Łacińskim Wschodzi a przecież po te klęsce Łacinnicy stracili po raz drugi Jerozolimę i od tego momentu była to już równia pochyła do upadku Państw Krzyżowych. To samo dotyczy wypraw krucjatowych do Egiptu. I po czwarte chyba najważniejsze dla Polskiego odbiorcy. Autor wykazuje się dużą ignorancją na dzieje Europy Środkowo-Wschodniej. Przytoczę tylko trzy wybrane cytaty, które dotyczą działań Krzyżaków w Prusach, pierwszy: "Następca Innocentego, Aleksander IV, kontynuował tę politykę i mianował Krzyżaków przywódcami krucjaty przeciw Mongołom."...."W ten sposób Zakon stał się tarczą chroniącą chrześcijaństwo od Wschodu...", drugi: "Zakonnicy starli się z Mongołami w roku 1241, a w 1260 uznano ich za przywódców krucjat przeciw Mongołom w Prusach" i trzeci: "Po pierwszym najeździe Mongolskim, w 1241 roku, papiestwo i Krzyżacy wspólnie starali się odbudować siły zachodniego chrześcijaństwa, zanim nastąpią kolejne ataki. Priorytetem było odzyskanie kontroli nad terytoriami w Prusach i Inflantach....". Jak Prusy i Inflanty miały stać się tarczą przed najazdem Mongolskim z 1241 na Polskę i Węgry czy tym z 1260 na Małopolskę?....Krzyżacy raczej byli beneficjentami osłabienia Książąt Polskich przez najazdy tatarskie bo dzięki temu mogli się rozwiać, zajmować nowe tereny i dzięki temu uniknęli losu zakonu na Węgrzech skąd zostali przepędzeni po 20 latach, jak się okazało, że nie chcą się podporządkowywać władzy centralnej, od której wcześniej przyjęli zaproszenie i zobowiązali się do "obrony chrześcijaństwa". Nawet nie chce głębiej komentować tych cytatów, niech każdy sam oceni co autor maił na myśli, ale wg. świadczy to braku podstawowej wiedzy z geografii i historii tamtego okresu. Niestety takich cytatów nad którymi musiałem się dłużnej zatrzymać, w tej Książce jest sporo więcej. Podsumowując autor chyba za dużo spędza na analizie poszczególnych dokumentów relacji Papiesto-Cesarz, a bardzo zdawkowo interesuje się innymi dokumentami, które rzucały by światło na pozostałe relacje Krzyżaków z innymi Państwami i społecznościami. Według mnie to bardzo wypacza obraz Krzyżaków w tej publikacji. Można przeczytać ale trzeba uważać na narracje autora i raczej ta pozycja powinna być do uzupełnienia wiedzy o Krzyżakach a nie jej "biblią". Amen:-) Trochę się rozpisałem :-)