Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To miejsce połączyło losy Andreu, Ferrana i Lai, to miejsce było miejscem ich pracy oraz pasji. To również tutaj losy dwójki stworzyły coś, co wpłynęło na losy większej ilości osób.Zapraszamy do”Santa Eulalii”, do pierwszego hiszpańskiego domu mody… Zaczynając pisać recenzję tej książki przyznaję, że miałam pustkę w głowie.Bynajmniej z tego powodu, że nie ma o czym pisać!Wątków,które można poruszyć jest tak wiele, że trudno zdecydować się na któryś.Jeżeli lubicie literaturę iberyjską, interesuje Was Hiszpania, interesuje Was historia hiszpańskiej ojczyzny, to myślę, że trafiliście idealnie.Mamy tu świat pięknych,bogatych, kreatywnych ludzi, który miesza się z życiem klasy niższej.Mamy tutaj ludzkie dramaty, namiętności, troski, i wybory.Nie zabrakło wojny domowej i bardzo „krwistych” bohaterów, takich, których lubię najbardziej.Takich, którzy mogliby być naszym alter ego. Główni bohaterowie (o których wspomniałam powyżej) nie są spokrewnieni, ale przez ich wybory i zrządzenia losu stają się fundamentami powieści.Najśmiejszniejsze jest to, że na początku odniosłam wrażenie, że głównym bohaterem będzie zupełnie kto inny.Laia doprowadzała mnie do szału,Ferran również.Chyba przez całą powieść miałam z nimi „problem”, choć przyznaję, że stali się siłą napędową dla historii.Ponieważ kocham Hiszpanię, i wszystko co z nią związane, interesuje mnie temat wojny domowej, książka ta była bardzo interesującą lekturą.W moim odczuciu znacznie lepszą od „Zimowego wiatru na twej twarzy” (której wątek ogólny również traktuje o wojnie domowej i to w szerszym znaczeniu).Nie mogłam nie zauważyć moich pierwszych skojarzeń z hiszpańskim serialem,który oglądałam kiedyś w oryginale (dostępnym na Netflixie pt” Velvet” i „Velvet Collection”).Początek historii był bardzo podobny (charakter i klimat, i fabuła kręcąca się wokół domu mody).Jednak później te dwie historie rozjechały się, z czego oczywiście się cieszę.Pomimo tego, że w „Barcelońskich snach” autorka skupiła się na warstwie emocjonalnej, a nie jedynie „naładowaniu wydarzeń” (o co wciąż mam pretensje do autorki „Zimowego wiatru…”),to momentami brakowało mi „czegoś”.Niby wszystko pasowało, ale czasem nie rozumiałam wyborów głównych bohaterów (zwłaszcza jednej bohaterki).Oczywiście broniłam ich przed samą sobą czasem (moim wewnętrznym krytykiem),ale coś bym dodała.Podobał mi się styl tej powieści.Dobrze się czytało tę lekturę, liczba stron też w sam raz.Ani za krótko, ani za długo.Napewno czas spędzony z Laią i resztą bohaterów mogę uważać za udany.Czy wybitnie udany?Raczej nie, ale było przyjemnie.