Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wszystkim - tak jak ja – o(błędnie) zafascynowanym C.K. Monarchią polecam bardzo tę książkę, mającą już wprawdzie swe lata, ale bez żadnego negatywnego wpływu. Do dziś pamiętam przesłanie Autora nt. dyskusji co do pogorszenia sytuacji ekonomicznej - i nie tylko - narodów składowych monarchii po jej rozpadzie w 1918 r. Faktem jest, że przez wiele lat wspomniały one „złote czasy Wiednia” - także pod względem swobód (np. Ukraińcy galicyjscy w II RP, ale już z wyjątkiem of course Rumunów i Słowaków, którzy po Trianon uwolnili się od twardych jak stal węgierskich rządów…),bo przecież z pogrobowców państwa Habsburgów tylko Czechosłowacja pozostała do końca demokracją... Tylko czy to na pewno jest „głos za nieboszczką?”. Oddajmy zatem głos profesorowi: „Rzecz w tym, że ludzie odczuwają zależności faktyczne, odczuwają uprzywilejowanie i upośledzenie rzeczywiste i zawsze mają jakiś ideał, który jak im się wydaje, przyniesie im sprawiedliwość (…) Nie zdają sobie bowiem sprawy z tego, że każda nowa forma organizacji społecznej czy państwowej musi przynieść nowe przywileje i nowe upośledzenie, nowe cierpienia obok nowych radości i możliwości”. Te mądre słowa odnoszą się do sytuacji po 1918 „tam”, ale w moim silnym przeświadczeniu – także do Polski przed i po 2015 r. I jeszcze na koniec słowa, które były dla nas otuchą i potajemnym jakby przesłaniem Autora, m..in. dla nas wszystkich ze studiów historycznych w ponurych latach 80. - ”Jak dobrobyt osobisty nie pogodzi jednostki z niewolą, tak konieczność wyrzeczeń i ofiar nie odstręczy narodów od dążenia do budowy własnych i niezależnych państw”. Tym bardziej, że za PRL dobrobytu ani demokracji było jak na lekarstwo. Mimo to (właśnie dlatego?) niektórzy moi rodacy tęsknią do tamtych czasów. W takim razie ja wolę tęsknić za czasami naszego najjaśniejszego cesarza Franciszka Jozefa I. ”Hoch..!”