Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie mam w zwyczaju pisania recenzji, ale skrupulatnie z nich korzystam. Więcej, przy wyborze najpierw czytam recenzje, a dopiero później sięgam po lekturę. Książki podróżnicze czytam nałogowo, ale tych czytanych przez dzieci unikam. Raz sięgnąłem po księgarski bestseler napisany przez telewizyjną podróżniczkę i obiecałem sobie, że zawsze przed czytaniem będę sprawdzał wiek autorów. Kiedy zobaczyłem na półce “Dalej są tylko lwy”, zainteresowała mnie bardzo solidna i ładna szata, graficzna. Jednak brak reklamy, wciśnięcie pozycji w głęboki kąt księgarskiej półki i wzmianka, że jest pisana przez dziecko, ostudziła mój zapał. Kilka tygodni później, szukając w internecie opisów nowości księgarskich, trafiłem na kilka recenzji książki. Recenzji entuzjastycznych! Ich autorki były wprost zachwycone fragmentami pisanymi przez dziecko, a raczej młodą trzynastoletnią panienkę. Pamiętając ładne wydanie, postanowiłem tym razem złamać swoją zasadę. Kupiłem i przeczytałem książkę. I co? I nie żałuję. Dwoje podróżników na wyprawę do Afryki zabiera swoją córkę. Odwiedzają Namibię, Botswanę, Zimbabwe oraz Zambię. Jadąc bezdrożami nie tylko podziwiają zachwycającą przyrodę, ale też spotykają się tamtejszymi mieszkańcami. Przeżywają przygody, własnie takie o jakich powinno się pisać w książkach. Lektura jest pisano dwutorowo. Motywem przewodnim jest pamiętnik Kasi. Nie jest to infantylna, naiwna i rozmemłana pisanina. Jakże inna od tej plastikowej szeroko reklamowanej w mass mediach, twórczości cudownych małych podróżników . Czytając, przeżywa się podróż wraz z Kasią. Zachwyca się pierwszym zobaczonym słoniem, dywaguje nad samotną wysepką, która zamienia się hipopotama, wypatruje na sawannie dzikich zwierząt, czy nie śpi po nocach, gdy psuje się auto, którym podróżuje. Opisy Kasi są przedzielone reportażami jej rodziców, dla których nie jest to pierwsza podróż do Afryki. Dzielą się historyjkami związanymi z odwiedzanymi miejscami, wspominają wcześniejsze podróże. Na przykład odwiedziny w misji salezjańskiej w Zambii czy zwiedzanie Wielkiego Zimbabwe. Dzięki wstawkom dorosłych, czytelnik ma możliwość spojrzenia zarówno z perspektywy osób dorosłych jak i trzynastoletniej Kasi. Jest to jedna z najciekawszych pozycji, które czytałem w tym roku z interesującym tekstem i pięknymi fotografiami. Jeżeli miałbym doszukiwać się minusów, to chyba tylko takich, że mogłaby być dłuższa i mieć więcej bardzo ładnych zdjęć. Mam nadzieję, że rodzina Hajduków nie poprzestanie na tej jednej książce. Może dopiszą dalszy ciąg historii lub opowiedzą swoje przygody z innych kontynentów. I jeszcze jedno. Choć, tak jak napisałem na początku, nie zamieszczam recenzji, dla tej jednej robię wyjątek - bo warto, aby także inni ciekawi świata czytelnicy wygrzebali ją z półki księgarskiej i cieszyli się lekturą. Tak jak mi się udało.