Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Znów Herbert. Tym razem czytam wybór z wydawnictwa Ossolineum w klasycznej serii Biblioteki Narodowej. I z wierszy (prócz kilku utworów opublikowanych pierwotnie przez Krynickiego w zbiorze „Rekonesanas”) nie ma tu nic nowego, a jednak zawsze znajdzie się coś nowego w starych i (pozornie) znanych wierszach. Do ponownego wczytywania się w tę poezję zachęca obszerny esej Małgorzaty Mikołajczak, który jest w zasadzie wielowarstwowym opisem twórczości poetyckiej Herberta. Mikołajczak zwraca szczególną uwagę na bogactwo środków i poetyk, którymi Herbert operował. Najbardziej kojarzony z klasyczną oszczędnością i dystansem, poeta ukazany jest tu jako twórca wszechstronny swobodnie odwołujący się do innych i mniej kojarzonych z nim tradycji: symbolizmu i romantyzmu. Herbert posiadał proteuszową swobodę - potrafił w jednym wierszu zastosować wręcz surrealistyczne obrazowanie, by w innym zbudować przestrzeń wiersza jak niemal kronikarską relację. Poza tym jak mantra powraca kwestia erudycji i literackich odniesień, które u Herberta nie są jednak czczym pokazem, ale realnym, żywym i nieraz pełnym niezgodny dialogiem z tradycją, w którym prezentując wielość perspektyw nigdy nie traci własnego głosu.