Cytat dnia
To o siebie musimy walczyć - bez miłości człowiek nie ma się czym dzielić.
Popularne wyszukiwania
- Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LCNapiłeś się ze śmiercią Katarzyna Tatiana
www.ksiazkomaniacyrecenzje.blogspot.com "Napiłeś się ze śmiercią" to wyjątkowa, niebanalna powieść psychologiczna, skierowana do wszystkich tych, którzy po stracie kogoś bliskiego uczą się żyć od nowa. To książka podkreślająca niezwykle ważną istotę miłości. "To o siebie musimy walczyć - bez miłości człowiek nie ma się czym dzielić". Katarzyna i Krzysztof są parą, którą łączy wyjątkowe uczucie - miłość silna, dojrzała, cierpliwa. I taka musi być skoro dzielą ich tysiące kilometrów. "Ty masz mnie, a ja Ciebie" - powtarzał Krzyś i to przepiękne doznanie określa poziom ich uczuciowej fascynacji. Najcudowniejsze momenty to te, w których spotykają się w przestrzeni międzyludzkiej niezależnie od dzielących ich odległości. Kawa i list. Rytuał i standard. Tych dwoje każdy swój nowy dzień zaczyna wspólną rozmową. Nie mogą inaczej, pragną tego, potrzebują. Gadu-gadu to ich łącznik. Niestety, wszystko w życiu ma swoje miejsce i czas. Śmierć wpada znienacka, nie wiadomo, o której godzinie. Krzysztof umiera... Runął poukładany dotąd świat Katarzyny. Wypełniona po brzegi bólem i pustką kobieta próbuje uporządkować swoje życie, znaleźć cel. Mijają kolejne tygodnie bez Krzysztofa. Miłość tych dwojga nie kończy się nawet po śmierci. "W zdrowiu i w chorobie. Oraz że Cię nie opuszczę aż do śmierci... Ani nawet po". I tu autorka porusza bardzo ważną i istotną kwestię - czy możliwa jest opieka osób nam bliskich nawet po śmierci? Przecież Śmierć od wieków ze znakami i ludźmi popija czerwone wino. "Dla Ciebie układam chmury w celtyckie znaki. Ciebie otaczam troską i opieką, prosząc byś nie bała się życia. Do Ciebie prowadzi nieskończoność moich dróg". Nie da się tego wytłumaczyć racjonalnie. To wyznanie Krzysztofa sprawia, iż musimy wierzyć, że miłość nie zna czasu i przestrzeni. Duchy przychodzą albo kiedy mają coś do powiedzenia albo kiedy nie dajemy im spokoju. Czasami też potrzebują naszej pomocy. Sprawiają, że możemy ze stoickim spokojem i dziecięcym szczęściem spoglądać na otaczającą nas rzeczywistość. Inspiracją do napisania powieści były rzeczywiste zdarzenia i sytuacje. Widać to po niezwykle emocjonalnym podejściu autorki do przedstawionego tematu. Może dlatego jest to książka, którą szczególnie warto polecić osobom w żałobie, próbującym poukładać sobie życie po wielkiej stracie? Powieść z pewnością ma ogromną moc biblioterapeutyczną. Nie należy jednak do najłatwiejszych. Wątek Katarzyny i Krzysztofa to tylko wstęp do czegoś większego. "Napiłeś się ze śmiercią" to próba logicznego, filozoficznego i czysto ludzkiego pojęcia straty. Autorka wprowadza do powieści wielopłaszczyznowość i elementy fikcji. Z jednej strony obserwujemy dialogi kochanków, a z drugiej rozmowy towarzyszące człowiekowi emocji. Smutek, Tęsknota, Rozum, Miłość, Wiara, Nadzieja... Każda z nich ujawnia swój sposób na życie, a Serce i Rozum - które z nich jest lepszym doradcą? Którą drogę wybrać, by nie zostać głupcem? Autorka pozostawia otwartą furtkę. Życie to sport ekstremalny, ale bardzo ekonomiczny. Wszyscy wiemy jakie będziemy płacić rachunki. W książce znajdziemy mnóstwo ciepłych słów dających ogrom otuchy. Na uwagę z pewnością zasługują przepiękne porównania i metafory, tworzące warte zapamiętania, niezwykle mądre sentencje. Zachęcam do lektury "Napiłeś się ze śmiercią". To dobra książka na długie, melancholijne wieczory. Zapewniam, że nie da się przejść obok tej lektury obojętnie. Z pewnością poruszy ona obszary ludzkiej duszy nawet u osób mało wrażliwych. Dziś nie będę spała spokojnie, w mojej głowie roi się od ogromu myśli. Zdałam sobie sprawę, że życie jest niezwykle wartościowe, bardzo kruche i zbyt krótkie... "To o siebie musimy walczyć!" Izabela NestiorukNapiłeś się ze śmiercią Katarzyna TatianaKsiążka na pozór cieniutka, a zawiera wiele treści. Bardzo dobra i pouczająca, jednak tylko z pewnego punktu widzenia. Utwór może się podobać, ale nie każdemu. Nic tutaj nie jest ani czarne, ani białe, wszystkie barwy się przenikają i rozmywają. Większość mojej opinii będzie negatywna, jednak jak wskazuje ocena – książka jest niczym Yin i Yang – pełna równowaga, przeciwne, acz uzupełniające się siły. Można by napisać, że książka jest odzwierciedleniem głównych bohaterów – Katarzyny i Krzysztofa, których połączyła wyjątkowa i czysta miłość. Z całą pewnością doskonale się uzupełniali, ale nie było im dane spędzić ze sobą reszty życia. Krzysztofa zabrała ze sobą bezduszna choroba. Cała treść traktuje właśnie o tym, jak poradzić sobie ze śmiercią bliskiej osoby. I, broń Boże, nie jest to poradnik! Przede wszystkim książka choć była krótka, to zamęczyła mnie niemal na śmierć. Bez przerwy czułam się jakbym czytała lekturę szkolną. O ile kilka razy miałam bardzo przyjemne skojarzenia z Mistrzem i Małgorzatą lub Alicją w Krainie Czarów, o tyle całość była napisana baaardzo dziwnym językiem. Chwilami zastanawiałam się, czy autorka pisze w taki sposób wszystko, czy było to robione specjalnie. Niestety, z całym szacunkiem, jednak z mojego punktu widzenia książka była napisana „na siłę”. Według mnie autorka bardzo chciała, ale nie do końca jej wyszło. Powiastka bądź, co bądź filozoficzna, więc nie brakuje tu przemyśleń egzystencjalnych i tym podobnych, ale dla mnie to czysta abstrakcja, żeby od życia mrówki przejść do porównania swojego utraconego ukochanego do wcielenia samego Boga. Oczekiwałam czegoś innego od tej książki po przeczytaniu jej opisu. Chciałam czegoś głębokiego z małą nutą nierealnego świata, a w zamian za to dostałam zbiór oklepanych powiedzonek typu „wszystko się ułoży”. Do tego w treści jest niewyobrażalnie duża ilość ciężkich słów. Bardzo krótkie fragmenty próbują nam przekazać zbyt wiele treści w bardzo trudny sposób, przez co czytelnik jedynie się męczy. W ogóle tyle w niej gdybania i domyślania się, jaki związek ma panda wielka ze śmiercią Krzysztofa, że głowa mała. Muszę podkreślić fakt, że od początku wiedziałam, że czytam książkę w niewłaściwym momencie swojego życia. W jaki sposób miałabym zrozumieć tragedię autorki, skoro u mnie wszystko w porządku, a nawet lepiej. Gdybym jednak była w sytuacji choć odrobinę podobnej do sytuacji Pani Katarzyny, potrzebowałabym takiej książki. Takiej, która ukaże mi sposób na kontynuowanie życia, która pomoże mi się podnieść i sprawi, że będę wiedziała, że nie jestem sama. Na dzień dzisiejszy mogę powiedzieć tyle, że czytając czułam niemal fizycznie tę ogromną miłość, jaką obdarzali się nawzajem główni bohaterowie. Mam nadzieję, że napisanie tej książki było dla autorki niejaką kuracją i pomogło jej to wyrzucić z siebie ten największy ból. Wierzę, że wyzbyła się już całego lęku przed dalszym życiem, że może zacząć wszystko od nowa i znajdować szczęście w porannej kawie lub lampce czerwonego wina. I chociaż książka mnie nudziła, chociaż czasem mnie wkurzała i doznałam ogromnego zmylenia przy rozdziale „Szkic o pojęciu rodziny”, zasługuje na kilka pochwał. Nie mogę dać wyższej oceny, bo to kłóciłoby się z całą recenzją i z moją teraźniejszą opinią. Mogę jednak obiecać, że jeśli znajdę się na zakręcie swojego życia, wezmę ją znów do rąk i napiszę recenzję od nowa. Za egzemplarz recenzencki dziękuję Pani Katarzynie Tatianie. ___________________________________________ Na bardziej szczegółową recenzję i dyskusję na temat książki zapraszam tutaj: http://atramentowaprzystan.blogspot.com/2018/02/27-napies-sie-ze-smiercia.htmlPopularni autorzy
Popularne w kategorii książek autora
