Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedliście kiedyś chleb? Na pewno. To teraz pomyślcie sobie o jego funkcjach. Chrupiąca skórka dodaje chlebowi aromatu, zabezpiecza również miękki środek przed szybkim zeschnięciem. Posiada również funkcję estetyczną, zwłaszcza wtedy, kiedy ciekawie przełamuje się po wypiekaniu w piecu. Okruszki z kolei mogą stanowić doskonałą alegorię kroczenia po pewnej ścieżce do celu. To niezwykłe. Taa... Dokładnie tak samo jest z książką "Gry wideo. Zarys poetyki" Jak podaje autor, jest ona właściwie zmienioną pracą doktorską...i to widać, aż za bardzo. Pełno tutaj absurdalnie niepotrzebnego nikomu bełkotu, wymyślonych fraz i pojęć specjalnie na potrzeby tej pracy, które na 95% nigdy więcej nigdzie nie zostaną wykorzystane. Żebyście nie musieli wydawać całych 40(!) złotych na ten badziew, to przytoczę tutaj kilka z nich: *techniczna deziluzja *semantazycja materialnego wymiaru nośnika *próba palimpsetowa *subkryterium ikoniczności dynamicznej *intermedialna parafraza struktury tekstowej Żebyśmy się dobrze zrozumieli - nie czepiam się, wskazuję jedynie na fakt, iż książka jest wybitnie naukowa, nie ma nic wspólnego z miłą lekturą. Autor przez blisko 300 stron omawia właściwie tylko 3 zagadnienia. Co to jest immersja? Co to jest interfejs? Wpływ gier na kulturę Przecież to dałoby się streścić w jednostronicowym felietonie. Rozumiem, z czegoś ten doktorat trzeba napisać, jak już się do tego podchodzi, ale czy aby naprawdę istnieje naukowa potrzeba tłumaczenia tak banalnych rzeczy? Absolutnie odradzam.