Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Podręcznik dla starożytnego wodza. Autor nie omawia w nim różnorakich manewrów, procedur czy taktyk, ale opowiada o różnych sztuczkach i podstępach, jak widział lub o jakich czytał w kronikach. Pogrupował je zgrabnie w kategoriach tematycznych (zmylenie wroga co do liczby żołnierzy, wydostanie się z okrążenia, obrona obozu, itd.) i zwięźle opisał. Czasami ekstremalnie zwięźle, gdyż autorowi absolutnie nie zależało na tym, żeby czytelnicy za 2000 lat odczuwali przyjemność z lektury, ale aby rzymski legat potrafił szybko znaleźć inspirację do wybrnięcia z trudnej sytuacji. A w takich okolicznościach barwny styl i dokładność historyczna bardziej przeszkadzają niż pomagają... Dlatego, chociaż Frontyn to prawdziwa kopalnia ciekawostek o starożytnych armiach i sposobach wojowania, to nieraz czyta się go nielekko. A i błędów niemało... Tym większą zasługę ma B. Burliga, który nie tylko test Frontyna przełożył, ale i uzupełnił obszernym komentarzem. Komentarz stanowi ponad 50% objętości książki i pierwszy chyba raz mi się zdarzyło, że czytałem go z równym zainteresowaniem co samą treść. Wprawdzie znalazłem ze 3-4 błędy, ale przy ponad 500 anegdotach to i tak imponujący bilans. Reasumując, daję Frontynowi 6 za styl i dokładność i 8 za tematykę. A że edycja polska zasługuje na dodatkowe wyróżnienie, to ostatecznie oceniam "Podstępy wojenne" na 8. To świetna lektura, zwłaszcza, gdy chcemy czytać ją na wyrywki, bez skupiania się, otwierając na losowej stronie i czytając przez 5 min.