Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo ciekawa, dobra pozycja, napisana subtelnie, z szacunkiem dla zmarłych wspinaczy, ich rodzin, bez oceny. Poza chwytliwym, komercyjnym tytułem i zdjęciem Kukuczki na okładce, który jeno jest drugoplanowym bohaterem jednego rozdziału o Tadeuszu Piotrowskim, książka nie jest nastawiona na tanią sensację, płytkość przekazu (pozytywnie zaskoczył mnie brak tutaj głośnych, polskich śmierci w górach jak Kukuczka, Berbeka, Rutkiewicz),wręcz przeciwnie, jest tu głębia tematu, umiejętność uchwycenia meandrów wspinaczkowych, psychologii jednostki w zetknięciu z górą, kwestią przetrwania w warunkach ekstremalnych. Jako człowiek związany amatorsko z górami i wspinaczką czułem dużą przyjemność z lektury, chęć dalszego zgłębiania losów dziewięciorga bohaterów, rozsianych po innych pozycjach literatury górskiej. Autorka zdaje odznaczać się dużą wiedzą o technikaliach wspinaczki, logistyce, psychologii gór, obiektywnych trudnościach środowiskowych, słowem, wie, o czym pisze. Jedyne, do czego mógłbym się przyczepić, to chronologia poszczególnych historii, nie ogarniam zupełnie sensu użycia jako klucza odwróconej chronologii, wyszedł totalny miszmasz, przez to np. bez sensu o śmierci Tadeusz Piotrowskiego (1986) na K2 czytelnik czyta zanim zapozna się z losami Stanisława Latałło na Lhotse (1974),które odcisnęły się na karierze wspinaczkowej Piotrowskiego i pośrednio pchnęły go na drogę bez powrotu w 1986r. Aż się prosiło o kolejność przynajmniej chronologiczną. No i ewentualnie mógłbym się przyczepić do tego, że brakuje tutaj opowieści o śmierci Mrówki na K2 w 1986r., raz że nie jest ona powszechnie znana (a szkoda),dwa - świetnie jej śmierć wpisała by się w motyw przewodni zbioru, czyli tzw. partnerstwo liny, szczególności w kontekście historii o Barbarze Kozłowskiej i Stanisławie Latałło. Kilka słów o samych bohaterach książki: Łukasz Chrzanowski (2016) - opis jego walki o przeżycie, jedna z lepszych rzeczy, jakie czytałem ostatnio Andrzej Heinrich (1989) - legenda, mniej znana niestety niż Kukuczka, Kurtyka, Zawada, czy Wielicki, więcej zrobił niż Rutkiewicz, Jan Nowak (1988) - stracona szansa, Tadeusz Piotrowski (1986) - najbardziej znany z bohaterów książki i chyba też najbardziej kontrowersyjny, nieprzygotowany poszedł na śmierć za goniącym za rekordami Kukuczką, Barbara Kozłowska (1985) - w mojej ocenie Rutkiewicz słusznie miała wyrzuty sumienia z powodu jej śmierci Andrzej Bieluń (1983) - najbardziej zagadkowy przypadek, miał opinię Jonasza gór, nikt nie chciał go brać na wyprawy, a jednocześnie sam uciekał w góry przed problemami życia codziennego (taki ówczesny Mackiewicz),niemniej piękna laurka dla niego od cytowanego obszernie Zbigniewa Terlikowskiego, Marek Malatyński (1981) - wyprawa na Maszerbrum, która swego czasu odbiła się głośnym echem w polskim środowisku, z uwagi na szalony atak szczytowy, Jerzy Pietkiewicz (1979) - ambicja bywa zgubna, Stanisław Latałło (1974) - Mackiewicz lat 70-tych, niemniej za wzięcie na wyprawę himalajską gościa, który dopiero na lodowcu pod Lhotse uczył się od Piotrowskiego używania raków i hamowania czekanem, to powinni beknąć tam wszyscy, na czele z Zawadą, a nie tylko Piotrowski.