Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uwielbiam podgatunek autobiografii muzyków. Dają doskonały wgląd do umysłu twórcy. Jest to dla mnie o tyle ważne, że sam zajmuje się muzyką, a konkretnie perkusją. Stewart Copeland (obok Maxa Weinberga) jest jednym z dwóch perkusistów, którzy sprowadzili mnie do tego fachu, dlatego też ta pozycja była dla mnie osobiście ważna. I w tym wymiarze nie zawiodła: faktycznie pokazuje proces myślowy Copelanda stojący zarówno za jego muzycznymi dokonaniami, jak i relacjami ze Stingiem. Co mnie bardzo boli to fakt, że twórczy okres The Police “przeleciany” jest trochę za szybko. Zdaje sobie sprawę z faktu, że trio tworzyło tylko przez kilka lat, natomiast w książce więcej czasu poświęcone jest reunionowi, niż oryginalnemu okresowi.