Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgając po Matkę sułtanów spodziewałam się ciekawej, barwnej historii o życiu Kösem. Przyznaję, początkowo właśnie to dostałam. Dowiedziałam się, w jakim środowisku dorastała, jak uciekła z małej greckiej wyspy i trafiła do pałacu sułtana. Niestety tuż po śmierci jej męża więcej miejsca w książce poświęcono jej synom niż samej Kösem. Raz na jakiś czas pojawiała się krótka scena z jej udziałem, a przecież to ona miała być główną bohaterką - co sugeruje zarówno tytuł, jak i opis. Poza tym jak dla mnie od tego momentu non stop dzieje się to samo – zmiana prawa, zabijanie poddanych, bunty, czasem jakiś spisek. Do tego często wprowadzane są krótkie, nic nieznaczące wątki o kolejnych postaciach. Może nie byłoby to złe, gdyby autor opisywał losy sułtanów w sposób ciekawszy i starał się stworzyć odpowiednią atmosferę, jednak zamiast tego dostajemy kolejne fakty historyczne obdarte z większych emocji. A ja tego nie kupuję. Wolę, gdy następują jakieś zwroty akcji, gdy bohaterowie coś czują, gdy wiem, co nimi kieruje… gdy nie są zwykłymi, płaskimi postaciami, ale osobami z krwi i kości. Takimi, z którymi mogę dzielić historię. Tutaj niestety tego nie otrzymałam. Wiem, że niektórym (zwłaszcza fanom powieści historycznych) książka może przypaść do gustu. Mnie ona niestety mocno rozczarowała.