Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tom dotyczy głównie lat 1609-1617 (do pokoju w Stołbowie). Książka, której brakuje nieco jakiejś myśli przewodniej, wniosków końcowych, przemyśleń autorskich. Jest szczegółowym zapisem ruchów i poboru poszczególnych oddziałów szwedzkich w konflikcie w Rosji podczas wielkiej Smuty i ciągnącej się wojny po wyborze na cara - Michała Romanowa. Autorzy w gonitwie o szczegółowość opisów liczbowych (np. 15 sań, 120 reniferów czy 105 żołnierzy) tracą bystrość obserwacji i wyciągania jakichś wniosków przyswajalnych dla czytelnika. Autorzy nie starają się o żadne ubarwienia tekstu, obrazy starć i bitew w ogóle nie są "plastyczne". Najciekawsze, że w książce można niemal przegapić bitwę pod Kłuszynem 1610 roku. Bitwę, która obaliła cara z rodziny Szujskich i spowodowała nagły przypływ miłości bojarów do kandydatury Władysława - cara z Polski. Nie jest więc to książka łatwa i przyjemna, a raczej taka bardzo "rachunkowa" i sucha. Z drugiej strony wytrwalszy czytelnik uzyskuje obraz zaangażowania Szwecji w Rosji podczas "polskich Dymitriad" i prób uzyskania tronu dla Władysława i Zygmunta III Wazy. Najciekawsze w tym porównaniu Szwecji i RON w konflickie w Rosji było to, że przyjęli podobną strategię co do kandydatur swoich królewiczów. Część Rosji (Nowogród i okolice) chętnie widziałaby Karola Filipa na carskim stolcu, ale Szwedzi (podobnie jak Zygmunt III) obawiali się o życie królewicza i forsowali wbrew swemu dowódcy polowemu (De la Gardie) i opinii bojarów, kandydaturę króla Szwecji. Całkiem przypomina to spór Zygmunta III Wazy z własnym hetmanem Żółkiewskim (hetman forsował kandydaturę królewicza Władysława, a Zygmunt uparł się przy własnej osobie). Obydwaj królowie forsowali więc wbrew woli samych Rosjan, własne osoby, co nie mogło przynieść im sukcesu. Inna sprawa, że tyle osób zostało wytrutych i w inny sposób zgładzonych, że królowie Szwecji i RON, chyba wykazali właściwe podejście co do obsadzania stolca moskiewskiego. Koniec końców każdy nie rosyjski car skończyłby pewnie marnie. Wartościowe dla czytelnika, jest spojrzenie na względnie małe zaangażowanie w Rosji ze względu na równoczesne zagrożenie ze strony Danii i ledwie wygasły konflikt z Polską w Inflantach. Szwecja musiała walczyć i zabezpieczać kilka frontów. Mimo tego udało jej się (podobnie jak w Estonii),wyszarpać i utrzymać kilka twierdz - co jest świadectwem dobrej taktyki "ubogiej" Szwecji. Te drobne sukcesy wzmiacniały wolę do dalszego wyszarpywania ziem od RON i zwiększały doświadczenie wojsk i wodzów szwedzkich.