Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciemne, krakowskie zaułki, które niczym nie przypominają tych ze współczesnej pocztówki. Lokalna społeczność - zróżnicowana etnicznie, z różnych warstw społecznych, a przede wszystkim: z różnymi sekretami, które lepiej by nie zostały odkryte. I morderstwa - oczywiście, że są też morderstwa. Brutalne, powtarzające się, owiane szaleńczym niepokojem. Jeśli zastanawiasz się, czego może brakować Ci w polskich kryminałach, to wysoce prawdopodobne jest, iż brakuje Ci w nich belle époque. Pięknej epoki tajemnic. Niech Was nie zwiedzie tytuł - "Najdłuższą noc" w rzeczywistości czyta się zaskakująco szybko. Dzięki krótkim rozdziałom możemy śmiało obiecywać sobie, że "ten będzie ostatnim", a historia przemyka nam w dosłownie kilka chwil (czyt. kilka godzin). Tempo przyspiesza, bohaterowie nie próżnują, a kolejne odkrycia w ramach rozwiązywanej, misternie uplecionej zagadki wychodzą na światło dzienne. Po nitce do kłębka. 🧶 W chwilach wytchnienia czytelnik może zajrzeć do przeszłości głównego bohatera, który w pobocznym wątku rozgrywa swoje wydarzenia z czasów przed przyjazdem (powrotem) do Krakowa. Na ciekawskich czeka porcja faktów z początków sztuki kryminalistyki, a także kwestii zmian społecznych bądź emancypacji kobiet - dobre punkty zaczepienia do zgłębiania tematu na własną rękę, już po zakończeniu lektury. Z polskimi powieściami często bywa tak, że gdy nie przypadną nam do gustu, to z dużo większą skłonnością poddajemy je skrupulatnej krytyce. Z drugiej jednak strony, gdy trafimy na udany tytuł, sympatia szybciej i łatwiej rośnie w naszych sercach. Nie to, że dobre, to jeszcze na dodatek: nasze, polskie. "Nasza" "Najdłuższa noc" polskich autorów zdecydowanie MOŻE sprostać oczekiwaniom - gdy nie są zbyt wygórowane, potrafi nawet zaskoczyć. 💡