Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z pierwszego rozdziału tej bezczelnej książki dowiedzieć się możemy, że ludność Prus Wschodnich od zarania dziejów lekko nie miała. Najpierw niemieccy rycerze zakonni wycinali pramieszkańców, potem zaś Polacy i Litwini wycinali niemieckich rycerzy zakonnych. Zresztą ci Polacy w ogóle niezmiernie irytujący byli, bo notorycznie przysparzali tej krainie „nieskończenie wiele nieszczęść, niedoli i biedy”.Dziwnym trafem autorzy zapominają o zagarnięciu przez Krzyżaków Pomorza Gdańskiego i wymordowaniu załogi Gdańska oraz ekspansji zakonu na tereny polskie w 1331 roku i latach późniejszych. Niechęć do oddawania zagrabionych ziem, pomimo wyroków sądu papieskiego, również utonęła w mrokach amnezji. Cóż, może autorzy mieli dość wybiórczą pamięć, w każdym razie, jak wspomniałem, ciemiężono te nieszczęsne Prusy Wschodnie przez kolejne wieki, a w 1656 roku Polacy byli na tyle perfidni, że, kierując się, jakże haniebną, zemstą, zezwolili Tatarom najechać na tę krainę mlekiem i miodem płynącą.Na kartach książki Dieckerta i Grossmanna ukazuje się odcięty od macierzy region, wielce ciemiężony przez sąsiadów i skrzywdzony paskudnym traktatem wersalskim.Region, który nawet po pierwszej wojnie światowej nie może odetchnąć, wszak za granicą ostrzy nań zęby polska armia, której stan osobowy autorzy skwapliwie wyliczają. Jakże tu żyć, cieszyć się z, owszem, dość ciasnego, Lebensraumu? Autorzy nie mają wątpliwości, że żyć tak się nie da, przeto „w tej sytuacji zupełnie oczywisty – dla każdego kochającego ojczyznę mieszkańca Prus Wschodnich – był nakaz wynikający z instynktu samozachowawczego”. Zaczęto więc iść za głosem owego instynktu i, „z wielką energią i w nadzwyczajnym tempie” przygotowywać się do… wojny obronnej przeciwko Polsce. Dieckert i Grossmann skwapliwie opisują budowanie umocnień i pasów obrony przed krwiożerczymi Polakami, którzy wszak nie raz już pokazali, że ciemiężyć i przysparzać nieszczęścia ich narodowi wprost uwielbiają. Szeroko ukazują również proces tworzenia armii w Prusach Wschodnich, kiedy nareszcie „opadły kajdany Wersalu”.Tereny Prus Wschodnich zarządzane przez Polskę”, jak byli łaskawie wyrazić się panowie Kurt Deckert i Horst Grossmann, spływały krwią niewinnych ludzi, wypędzanych, mordowanych i umierających z głodu. Nikt tego nie neguje i należy im się pamięć, jak wszystkim ofiarom rzezi, która rozpętała się na Starym Kontynencie. Zbrodnia jest zbrodnią, niezależnie od tego, jaki kolor munduru ma oprawca i pod jakim sztandarem walczy. Niemniej, autorzy tej pracy mają tak swobodne podejście do faktów, tak bardzo skupiają się na skutku, ignorując przyczynę, że aspekt propagandowy bardzo dominuje nad merytorycznym. Nie spodziewam się obiektywizmu po niemieckich generałach dumających tuż po wojnie nad historią Prus, generałach rozgoryczonych klęską, z niesmakiem patrzących na wschodnią granicę zgliszczy po ich Rzeszy, która miała trwać tysiąc lat. Zaprawdę, nie spodziewałem się obiektywizmu, ale miałem nadzieję, że przez jedenaście wydań ktoś pochyli się jednak nad treścią i poprawi część przeinaczeń i przekłamań, choćby tych, które jednoznacznie wyjaśniły się w ciągu ponad 50 lat od pierwszej edycji. Tak, jak wspomniałem, kiedyś czytałem książki o dzielnych, bohaterskich Rosjanach, którzy, broniąc ojczyzny, przeciwstawiają się przeważającym siłom wroga, braki w wyposażeniu nadrabiając siłą i godnością osobistą. Dziś odłożyłem książkę o dzielnych, bohaterskich Niemcach, którzy przeciwstawiali się przeważającym siłom wroga. A jakże, broniąc ojczyzny. I tak się tylko zastanawiam – jeśli wszyscy podczas tej drugiej wojny światowej bronili swojej ojczyzny, to któż był stroną atakującą?! Po lekturze dzieła Deckera i Grossmanna można pokusić się o stwierdzenie, że prawdopodobnie byli to Polacy, ten niewdzięczny naród ciemiężący od wieków niewinnych sąsiadów, dobrodusznych, cierpliwych, pracowitych i honorowych.