John Henry Patterson

Kolejna książka z serii "ludojady" tym razem z Azji przenosi nas do Afryki. Książka Pattersona po raz pierwszy została wydana w 1907 roku. Teraz ukazał się je polski przekład i tu trzeba podkreślić że tłumacz zna się na swoim fachu. Nie myli podobnych pojęć, jak tropy i ślady (wbrew pozorom jest to co innego). Prawidłowo oddaje poszczególne gatunki fauny (co w polskich przekładach bardzo często jest z błędami). Tu tego nie spotkamy. O samej historii najsłynniejszych lwów chyba każdy słyszał, lub oglądał filmy inspirowane ich historią (Śniegi Kilimandżaro, Duch i Mrok z Val Kilmer i Michaelem Douglas). Książka nie cała jest o ludojadach, lecz zawiera też wspomnienia z wypraw łowieckich autora (co pewnie bardziej zainteresuje myśliwych). Pod koniec książki jest ciekawa historia (dotyczy innego ludojada, niż osławione dwa lwy),który wtargną do wagonu kolejowego. Patterson, co w epoce Wiktoriańskiej raczej nie było spotykane, z szacunkiem odnosi się do kulisów i szkoda mu każdego biedaka pożartego przez ludojady. Książka choć dobra, to autorowi do stylu narracji Jima Corbett trochę jednak brakuje. Jeżeli ktoś zna tylko z filmów lub art. historię lwów ludojadów które doprowadziły do powstrzymania budowy kolei ugandyjskiej, to dzięki relacji autora ma okazję temat afrykańskich ludojadów zgłębić mocniej.